Να συναντιόμαστε, όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο θαρραλέοι.

Να συναντιόμαστε, όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο θαρραλέοι.
Να μικρύνουμε τις αποστάσεις, να φτιάξουμε γειτονιές διαδικτυακές, να ακούσουμε τον θόρυβο του διπλανού, τον αναστεναγμό και το τραγούδι του,
το γέλιο του και την κραυγή του.

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2021

ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΥΗΜΕΡΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ωραία λόγια...

 Πόση διαφορά κάνει η αγάπη του "κάλου που δεν πατιέται" από τη σταυρική αγάπη?


Ετούτες τις ημέρες λέει, "οι άνθρωποι ούτε ματιές δεν ανταλλάσσουν πια στους δρόμους, ενώ οι περισσότεροι παραμερίζουν για να περάσουν κάποιοι άλλοι που περπατούν αντίθετα και αν δεν μπορούν να το κάνουν, κρατούν την αναπνοή τους πριν συναντηθούν μέχρι και μερικά βήματα μετά. Φοβούνται μην κολλήσουν τον ιό. Η καχυποψία για τον «άλλον» κυριαρχεί στη σύγχρονη ζωή και την οδηγεί στην απομόνωση και στη μοναξιά".

Ποιος το λέει; Γράφτηκε στα ευρήματα μιας  έρευνας με τίτλο «Η Covid-19 στην Ελλάδα: Ψυχολογικό Αποτύπωμα» που έγινε από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Η έρευνα διενεργήθηκε σε όλη την Ελλάδα το διάστημα 12 με 27 Δεκεμβρίου 2020, ηλεκτρονικά, σε ικανό στατιστικό πλήθος. Τα στοιχεία της έρευνας δείχνουν πως σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων στην Ελλάδα αισθάνθηκαν σημαντική αλλαγή στην καθημερινότητά τους. Η ίδια η φύση της πανδημίας επέβαλε την απομόνωση ανθρώπων προκειμένου να μην κολλήσουν, στερώντας τους κάτι που είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη ύπαρξη: την επαφή με άλλους.

"Ήτανε στραβό το κλήμα το 'φαγε κι ο γάιδαρος" -  λέω εγώ τώρα. 

 Εδώ το κράταγα να μην το αναφέρω ένα άλλο γεγονός των ειδήσεων που μας συγκλόνισε πρόσφατα, μα θα το πω τελικά: Λέω για εκείνο το δύστυχο οχτάχρονο κορίτσι που σφηνώθηκε και ξεψύχησε από τη βαριά συρόμενη αυλόπορτα βιομηχανίας στον Πειραιά. Το είδαν κάποιοι και δεν έσπευσαν να το απεγκλωβίσουν. Το είδαν πεσμένο και ξέψυχο και το έσπρωξαν με το πόδι τους να δουν αν ζει, όπως θα έκαναν ίσως για ένα πληγωμένο επικίνδυνο ζώο. Πέρασαν τρεις ώρες για να γίνει κινητοποίηση. Τί και αν αποδοθούν ευθύνες και καταδίκες;

Η ανθρωπιά μας πληγώθηκε βαριά.

Από αυτό το περιστατικό; Ναι από αυτό. Διότι άλλο είναι οι φόνοι και οι βασανισμοί και οι ληστείες και οι βιασμοί από ανθρώπους εν βρασμώ ή από φανατικούς κ.λ.π. και άλλο είναι να μην σπεύδει κάποιος σε βοήθεια πληγωμένου παιδιού και να το προσπερνάει. Το δεύτερο όσο συχνότερα συμβαίνει (και συμβαίνει αν το παρατηρήσατε) τόσο μας προειδοποιεί πως δεν πάμε καλά κι εδώ στη χώρα μας και παγκοσμίως. Τον πληγωμένο από ληστές προσπέρασαν στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη εκείνοι που υποτίθεται ότι υπηρετούσαν τον Θεό. Η στρεβλωμένη ανθρώπινη φύση και το σκοτεινό, το σαλεμένο μυαλό αιωνίως ρέπει να διαπράττει εγκλήματα. Αυτό το καταλαβαίνουμε.

Η εσωτερική παγωνιά όμως;

Αυτή που δεν φαίνεται με πράξεις; Η αδιαφορία που συγκαλύπτεται επιμελώς; Αυτή που μερικές φορές αυτοδιαφημίζεται ξεδιάντροπα; Το "κοίτα την πάρτι σου ρε φίλε..." ? Η αποστασιοποίηση από τα φορτία, τις δυσβάσταχτες εμπλοκές και τα βάσανα των άλλων; Αυτό το προσπέρασμα του άλλου ανθρώπου που ολοφάνερα βρίσκεται σε δεινή θέση, δεν πρέπει να μας ανησυχεί που απλώνεται;

Να πως σχετίστηκε μέσα στις σκέψεις μου το προσπέρασμα των άλλων στα πεζοδρόμια, που λέει η έρευνα, με το προσπέρασμα ενός μικρού παιδιού που ξεψυχάει ή με το προσπέρασμα των αστέγων που κοιμούνται στα πεζοδρόμια ή με το προσπέρασμα μιας επίθεσης μαθητών σε συμμαθητή τους και πάει λέγοντας.

Και εντωμεταξύ έρχονται Χριστούγεννα.

Θα προσπεράσουμε κι εμείς, όσοι λέμε μεγάλα λόγια και φιλάνθρωπα; Πώς θα γιορτάσουμε αυτά τα Χριστούγεννα; Με ευχές για υγεία πρώτα από όλα. Σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Πρώτα από όλα η υγεία. Έτσι που μας έχει τρομάξει η πανδημία, "Υγεία, Υγεία πάνω απ' όλα" αναφωνούμε σε κάθε ευκαιρία ανταλλαγής ευχών. Κι εννοούμε όλοι τη σωματική υγεία. Και τί είναι αυτή η υγεία; Να μην πονάμε από κάποια πάθηση, να λειτουργούν τα όργανά μας, τα χέρια και τα πόδια μας, ει δυνατόν να καθυστερήσουν και τα γηρατειά και ει δυνατόν να είναι και αυτά ανώδυνα. Πολύ ωραία !!! Και η ψυχική υγεία; Τί γίνεται με αυτήν; Ευχόμαστε, φροντίζουμε καθόλου γι αυτήν; Αν, κάπου κάπου αραιά, το φέρει η κουβέντα λέμε για κάποιες νευρώσεις, για κάποια σύνδρομα που ακούσαμε, για την όλως επίκαιρη κατάθλιψη και τις επίσης επίκαιρες κρίσεις πανικού που γυροφέρνουν κάποιον γνωστό μας. Ως εδώ συνήθως. Δηλαδή?

Δηλαδή η καχυποψία για τους άλλους και το προσπέρασμα είναι ψυχική υγεία?

Από αυτόν τον ιό δεν κινδυνεύουμε οι πολλοί, οι ψυχικά υποτιθέμενοι υγιείς? Πόσοι σταματούμε λίγα μέτρα πιο πέρα με το αυτοκίνητό μας και γυρίζουμε πεζοί προς τα πίσω, με όλες τις προφυλάξεις, για να απομακρύνουμε ένα επικίνδυνο εμπόδιο στο οδόστρωμα, ένα εμπόδιο που θα στοιχίσει τη ζωή σε έναν επιβάτη μοτοσυκλέτας ή θα προκαλέσει ένα πολλαπλό αυτοκινητιστικό δυστύχημα? Πόσοι έχουμε ήδη προσπεράσει ένα τέτοιο μικρό έστω εμπόδιο, άραγε?

Ας ξανασκεφτούμε. Είναι υγιές να είμαστε γενικά καχύποπτοι και να προσπερνάμε αυτό το λίγο που είναι και στο δικό μας χέρι εγκαίρως να το σηκώσουμε; Είτε είναι ένα αντικείμενο στον δρόμο είτε ένα "φορτίο" που ταλαιπωρεί έναν συνάνθρωπό μας, βαρύ γι αυτόν ελαφρύ ίσως για εμάς. Ακόμη και αν η καχυποψία μας είναι διότι διστάζουμε από φόβο και άμυνα, ακόμη και γι αυτόν τον λόγο είναι έλλειψη ανδρείας. Αλλά τί λέω; ξέχασα ότι αυτή η λέξη, η λέξη ανδρεία τελευταία και δεν πολυακούγεται και αποφεύγεται η χρήση της και μπορεί και να απαγορευτεί σαν ρατσιστική, σεξιστική ή κάτι τέτοιο παλαβό (κάπου πήρε σχετικά το μάτι μου να συζητούν, κάποιοι...).

Αν δεν μιλήσουμε για ανδρεία,

ας μιλήσουμε τουλάχιστον για Αγάπη.

Αγαπώ τα παιδιά μου, την/τον σύζυγό μου, σύντροφό μου, τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, τα πεθερικά μου, τους φίλους μου. Πολύ καλά ή μάλλον, καλύτερα να λέμε και πάλι καλά, που νιώθω τέτοια συναισθήματα - με τόση διάδοση της ενδοοικογενειακής βίας, πάλι καλά. Αλλά κι ένας φονιάς, ληστής, απατεώνας, εκμεταλλευτής εργαζομένων, μαστρωπός και άλλοι από άλλα τέτοια σινάφια, και αυτοί τα ίδια δικά τους πρόσωπα δεν αγαπούν? Ποια η διαφορά μας?

Εγώ θα πει κάποιος, "βέβαιος" για την ενάρετη ζωή του, δεν κάνω τέτοια εγκλήματα, αμαρτήματα ή παραπτώματα. Εγώ, θα πει ο "ενάρετος", αγαπώ όλον τον κόσμο. Πίσω από τη δήλωση αυτή πολύ συχνά κρύβεται μια φράση που δεν την λέει αν δεν τον πιέσει η κουβέντα. Ποια είναι αυτή η φράση?

Σε αγαπώ,

αρκεί να μην μου πατήσεις τον κάλο.

Εκστομίζεται τόσο θαρρετά και κάποιες φορές αυθάδικα, τόσο συχνά που σχεδόν τείνει στον καιρό μας να καθαγιαστεί, να γίνει της μόδας, να γίνει παράσημο αξιοπρέπειας και κανόνας ευπρέπειας. Αγάπη λοιπόν, με προϋποθέσεις.

Αλλά τότε πώς θα ονομάσουμε τα αισθήματα και τη στάση και τη συμπεριφορά εκείνη που οδηγεί στη θυσία ενός φίλου για τον φίλο του; Πώς θα ονομάσουμε τη μακρόχρονη καθημερινή θυσία μιας γιαγιάς για το ανήμπορο να αυτοεξυπηρετηθεί και να μεγαλώσει φυσιολογικά εγγόνι της ή μιας ήδη ηλικιωμένης κόρης ή γιου για τον υπερήλικα γονιό; Πώς θα ονομάσουμε τη θυσία εκείνου που εθελοντικά πήρε τη θέση ενός πολύτεκνου πατέρα στο εκτελεστικό απόσπασμα, στα χρόνια του πολέμου;

Δεν χωράνε, πώς να το κάνουμε, δεν χωράνε στην ίδια λέξη εκείνη η αγάπη "του κάλου που δεν πατιέται" με την Αγάπη της σταυρικής θυσίας για τον συνάνθρωπο. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για λίγη ή πολλή αγάπη. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για την αγάπη από καθήκον. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για αγάπη που έρχεται και φεύγει. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για αγάπη που είναι μόνον ταραχή των αισθήσεων. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για αγάπη που είναι ένα ακόμη συναίσθημα, έστω κορυφαίο μεταξύ των συναισθημάτων. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για αγάπη που ανταλλάσσεται για να περνάμε καλά, για να ισορροπούμε ψυχικά, για να έχουμε... για να έχουμε... για να έχουμε.

Μιλώντας για Αγάπη, ας μιλάμε

για το είναι μας και όχι για το έχειν μας.

Πολύ θα ήθελα να συμφωνήσετε μαζί μου, όλος ο κόσμος να συμφωνούσε και να έπραττε αγαπητικά το ίδιο, μα γνωρίζω πως κι εγώ μπορεί σε μια δύσκολη στιγμή μου να κάνω την αγάπη φτηνή συναλλαγή. Έμαθα πια στα εξήντα πέντε μου, να μη ξεγελιέμαι από ωραία λόγια. Ωστόσο παρηγορούμαι αν μπορώ να διακρίνω τι είναι και τί δεν είναι αγάπη αλλά κυρίως όποτε μπορώ και διακρίνω μέσα από ομίχλες λογισμών, προς τα πού να κοιτάζω όταν με απασχολεί η αγάπη ή όταν με κατακλύζουν συναισθήματα αγάπης, ή ακόμη και όταν αναζητώ την αγάπη που λείπει, σε μια σύγκρουση, σε μια ισχυρή διαφωνία, σε μια αντιπαλότητα, σε μια πικρή κουβέντα. Πού να στρέφω το βλέμμα λοιπόν; Μήπως μακριά από εκεί που χάνεται η ελπίδα;

Μήπως η αγάπη βρίσκεται μακριά από εκεί

όπου χάνεται το νόημα της ζωής;

Κατάθλιψη, ανία, βαρεμάρα, ακηδία, φοβίες και άγχος η μια κατεύθυνση. Είναι η κατεύθυνση όποιου βασίζει την πορεία του στην απόκτηση και κατανάλωση αγαθών, δύναμης, επιρροής, επιβράβευσης. Η κατεύθυνση που παίρνουν όσοι πιστεύουν ή παροτρύνονται από αλλότρια συμφέροντα να πιστεύουν αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις και αργά ή γρήγορα διαψεύδεται αυτή η πίστη τους και πέφτουν σε απόγνωση.

Στην άλλην κατεύθυνση οπωσδήποτε όμως. Εκεί όπου η ζωή αποκτάει νόημα που την προάγει και δεν καταναλίσκεται, εκεί όπου η ζωή ξαναβρίσκει τη χαμένη αξία της όσο δύσκολη κι αν γίνεται η πορεία σε κάποιες φάσεις. Η κατεύθυνση αυτή οδηγεί στην σταυρική αγάπη.

Τί αγάπη θα είχαμε ακόμη σήμερα

χωρίς τη Σταυρική θυσία;

Θα συνεχίζαμε να έχουμε αλληλεγγύη του θεαθήναι, ελεημοσύνη από τους έχοντες, κρατική μέριμνα μόνον σε περιόδους ακμής. Θα είχαμε ήρωες και τολμηρούς ηγέτες, θα είχαμε φιλοπατρία, θα είχαμε αγώνες για περισσότερη δικαιοσύνη. Θα είχαμε κινήματα και επαναστάσεις για το κοινό καλό, θα είχαμε ανθρώπους αφοσιωμένους στο καθήκον. Θα είχαμε δηλαδή τη φενάκη της δύναμης (της κατοχής εξουσίας) να σκεπάζει όλο τον αιματηρό αγώνα του ανθρώπου. Θα είχαμε αυτό που από τους αρχαίους χρόνους είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε ως επιλογή. Αλλά τότε; Τί άλλαξε με τη θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού στον σταυρό; Άλλαξε ότι έχουμε μιαν άλλην πλέον επιλογή και αυτή είναι

η επιλογή να αγαπάς επειδή από αγάπη υπάρχεις και αγάπη μπορείς κι εσύ να γίνεις.

Αυτή η επίγνωση, ότι αν θες, μπορείς να οδηγηθείς σε μιαν άλλη απελευθερωτική επιλογή, ελεύθερα χωρίς καταναγκασμό, έχει να κάνει όχι με την απόλυτη γνώση για το ποιος είσαι και τι μπορείς να γίνεις, αλλά με το ποιος μπορεί να σου δωρίσει την αλήθεια το τι και γιατί αλλά και την ειρήνη, το πώς και πού και για πόσο. Ποιος τελικά είναι η Αγάπη και όχι τί είναι η αγάπη.

Αγάπη είναι ο Θεός. Αυτό μας αποκάλυψε με λόγους και έργα και σταυρική θυσία και Ανάσταση. Αγάπη λοιπόν δεν είναι το πεπερασμένο συναίσθημα των ευαίσθητων ανθρώπων. Η αγάπη δεν περιορίζεται στην ροπή των γονέων προς τα τέκνα τους ή των τέκνων προς τους γονείς, δεν είναι μόνον η αδελφική, η φιλική, η ερωτική κ.λ.π. Αυτές οι αγάπες είναι οι αρχικοί οδοδείκτες προς την κατεύθυνση της Αλήθειας, που λέγεται και Ζωή. Αυτές οι αγάπες είναι η πρώτη γεύση, το ξεκίνημα, το πρώτο στάδιο καθώς ωριμάζει ένας άνθρωπος, που και σε πολλά ζώα άλλωστε μπορούμε να παρατηρήσουμε. Αυτές οι αγάπες ως ροπές είναι έτσι κι αλλιώς εμφυτευμένες μέσα στη φύση μας και συνδεδεμένες με τα ένστικτα.

Η αγάπη όμως προς τον αντίπαλο,

η αγάπη προς τον εχθρό; Τί είναι αυτό;

Είναι η λυτρωτική ειρήνη της γυμνότητας όταν κανείς απεκδύεται την πανοπλία της προσωπικής και ομαδικής ισχύος επιβολής. Είναι η οριστική παραδοχή της ματαιότητας των γήινων κοσμικών μεγαλείων, είναι η ανακούφιση μετά την απόφαση να μην σπρώχνεις τους άλλους εις το εξής για να πάρεις εσύ την πρώτη θέση. Αν υπάρχεις σε έναν θαυμαστό κόσμο, ερχόμενος από την αδιανόητη πρότερη ανυπαρξία σου, είναι επειδή Αυτός που σε έφερε το ίδιο έκανε με εκείνον που ονομάζεις αντίπαλο ή εχθρό. Γι αυτό λοιπόν

ο Θεός που αγαπάει τον εχθρό σου,

αγαπάει κι εσένα.

Δύσκολο και ανόητο φάνηκε στον αρχαίο κόσμο το να αγαπάς ακόμη και τον εχθρό σου. Το δοκίμασαν όμως και το γεύτηκαν εκατομμύρια από τότε. Πολλοί υπέστησαν μαρτύρια προσευχόμενοι για συγχώρεση των δημίων τους.

Ο Θεός που αγαπάει εμένα λοιπόν, αγαπάει και τον εχθρό μου.

Για να το εννοήσουμε και αναλόγως να πορευτούμε, πήρε σάρκα ανάμεσά μας. Με αυτήν την υπενθύμιση της αποκάλυψης του Θεού να μας ενθαρρύνει, σας εύχομαι φωτεινά και ειρηνικά Χριστούγεννα.

 -------------

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Επαγγελματίας και Καταναλωτής" στην Ελευσίνα

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2021

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΝΗΜΑΣ

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2020

Σημείον αντιλεγόμενον

 

Η Θεία Κοινωνία των Ορθοδόξων Χριστιανών

στον καιρό της πανδημίας.

Δημοσιεύτηκε αρχές Οκτωβρίου 2020 στην εφημερίδα "Επαγγελματίας και Καταναλωτής" - Ελευσίνα

 


Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα με τον κορωναϊό. Πολλή κουβέντα για εμβόλια και φάρμακα που δοκιμάζονται. Τεράστια ποσά για κρατικές προαγορές ποσοτήτων για εκείνα που θα εγκριθούν, μέτρα οδυνηρά για την οικονομία με επιπτώσεις στην ανεργία και φαινόμενα μαζικής επιπολαιότητας στο κόκκινο.

 Εντωμεταξύ παρακολουθώ από τον Μάρτιο μέχρι και σήμερα άναυδος και αιφνιδιασμένος μιαν αντιπαράθεση στο διαδίκτυο που δεν είναι καινούρια, έρχεται από πολύ παλιά αλλά σήμερα αγγίζει τα όρια διχασμού. Τα τηλεοπτικά κανάλια και τα διαδικτυακά μέσα τρέφονται από αντιπαραθέσεις και διαμάχες και τις προβάλλουν ενισχύοντας την αντιπαράθεση. Είναι το παλιό "σημείο αντιλεγόμενο" της Θείας Κοινωνίας, που τώρα πια προκαλεί διαδικτυακούς διαλόγους που γίνονται συχνά με υστερία και φανατισμό. Βλέπω ανθρώπους γνωστούς και πρόσωπα δημόσιας προβολής που άσκησαν ή ασκούν δημόσια αξιώματα να ευτελίζουν την όποια σοβαρότητα είχαν μέχρι σήμερα, άλλοι παίρνοντας θέση πολεμική στη μια πλευρά και άλλοι στην άλλην.

Ευτυχώς που με τη συγκαταβατική, πατρική και ποιμαντική στάση της ιεραρχίας της Εκκλησίας διευθετήθηκε το ζήτημα συνεργασίας με την Πολιτεία για τη λήψη μέτρων στους Ναούς και την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και των Ιερών Ακολουθιών.

Εκείνοι που δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν σε Θεό ή είναι αγνωστικιστές είναι αναμενόμενο να πάρουν θέση λέγοντας ότι η Θεία Μετάληψη ενδέχεται να μεταδώσει τον νέο ιό. Είναι γι αυτούς μια ευκαιρία να ψέξουν, να κεντρίσουν, να επιτεθούν στην πίστη προς τον Θεό. Δεν έχουν βέβαια αποδείξεις από έρευνες επιστημονικές. Επικαλούνται μια λογική με άλματα. Λένε δηλαδή ότι αφού ο ιός μεταδίδεται με την ομιλία σε κοντινή απόσταση φαίνεται προφανές ότι θα κολλάει και με την κοινή χρήση από στόμα σε στόμα της λαβίδας της Θείας Μεταλήψεως. Δεν μπορούν να πουν ότι αποδεικνύεται ούτε ότι συνάγεται. Κάνουν καταχρηστική επίκληση της επιστήμης ενώ δεν υπάρχουν επιστημονικές έρευνες που να δείχνουν την Θεία Μετάληψη ως αίτιο μετάδοσης μολυσματικών νόσων εδώ και αιώνες.

Η πραγματική επιστήμη όμως ερευνά σχολαστικά με αντικειμενική παρατήρηση και επανάληψη των φαινομένων (πειράματα) σε ελεγχόμενες συνθήκες. Τέτοιες μελέτες επιστημονικά θεμελιωμένες δεν έχουν δημοσιευτεί μέχρι σήμερα που τα πάντα ερευνώνται "με μικροσκόπιο και στατιστικές". Δυστυχώς επιστήμονες αναρμόδιοι (με άσχετες ειδικότητες), με δηλώσεις τους για την προσωπική προβολή τους, προκαλούν εντονότερη σύγχυση.

Το ότι οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ιερείς εδώ και κάποιους αιώνες καταλύουν (πίνουν - τρώγουν) κάθε Κυριακή το υπόλοιπο από το Άγιο Ποτήριο μετά τη Απόλυση της Θείας Λειτουργίας και τη διανομή του Αντιδώρου είτε δεν το γνωρίζουν είτε επίτηδες το αποσιωπούν. Θα έπρεπε κατά την ασθενή αυτή λογική χιλιάδες Χριστιανοί Ορθόδοξοι ιερείς να είχαν πεθάνει πρώτοι αυτοί στις φοβερές πανδημίες των περασμένων αιώνων, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι καταγεγραμμένο ως ένα μαζικό φαινόμενο.

Είδα και ίσως θα έχετε δει κι εσείς κάποιους να επιμένουν με ευθείες ή και πλάγιες απειλές κατά των Χριστιανών που με τη συμμετοχή τους στη Θεία κοινωνία, υποτίθεται θα προξενήσουν τον όλεθρο της μετάδοσης του ιού στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες των ηλικιωμένων που συχνάζουν στη Θεία Λειτουργία τις Κυριακές. Ζητούν πολλά και διάφορα όπως να χρησιμοποιηθούν πλαστικά κουταλάκια μιας χρήσεως κ.λ.π. Όμως από το άνοιγμα των ναών μετά το γενικό lockdown μέχρι σήμερα κοινώνησαν και συνεχίζουν να κοινωνούν στους ναούς χιλιάδες πιστοί και δεν προέκυψε αυτό που οι λοιμωξιολόγοι αποκαλούν "γνωστή συρροή" για κάποιο συγκεκριμένο ναό.

Είναι όμως και εκείνοι που δεν δηλώνουν άθεοι και αποδέχονται την Χριστιανική τους ταυτότητα (έχουν δηλαδή βαπτιστεί) αλλά πηγαίνουν στις εκκλησίες για γάμους, βαπτίσεις, κηδείες και μνημόσυνα και μπορεί να μεταλαμβάνουν μια ή δυο φορές τον χρόνο είτε σαν ένα καλό έθιμο (θεωρώντας τον άρτο και τον οίνο σαν έναν πιο ενισχυμένο αγιασμό - το λένε μερικοί και αυτό) είτε διότι το βιώνουν σαν έναν ιερό συμβολισμό είτε διότι έτσι το παρέλαβαν από την οικογένειά τους είτε διότι τόση μόνον ανάγκη νιώθουν γι αυτήν την προσέλευση στη Θεία Κοινωνία.

Αυτοί ενώ παλαιότερα μπορεί να είχαν έναν κάποιον αμυδρό θεωρητικό φόβο, τώρα βλέπω ότι κλονίζονται και νιώθουν πραγματικά φόβο και σε πιο ακραία εκδοχή άρνησης είδα τη δήλωση "καλύτερα να με πουν άθεη παρά συχωρεμένη". Στην περίπτωση αυτής της κατηγορίας Χριστιανών βλέπουμε ότι η πίστη στα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας περνάει μέσα από τα φίλτρα των προσωπικών τους προτιμήσεων περισσότερο και διαλέγουν το τι θα κρατήσουν και τι θα αφήσουν από την Ιερά Παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων Πατέρων, ακόμη δε  και από τις Αποκαλυπτικές Αλήθειες που παρέδωσε ο Ιησούς Χριστός. Είναι προφανώς ακατήχητοι και δεν φταίνε πρώτοι αυτοί αλλά η έλλειψη αγωνιστικότητας μεγάλης μερίδας του κλήρου που επί έναν αιώνα εγκατέλειψε το ιερό καθήκον της Κατήχησης στα σχολεία δηλαδή στο κράτος.

Από την άλλη πλευρά των Χριστιανών που δεν φοβούνται τη μόλυνση από τη Θεία Μετάληψη, βλέπω ότι κάποιοι ολίγοι εξ αυτών μπαίνουν με φανατισμό στην αντιπαράθεση, χαρούμενοι μάλιστα και καυχώμενοι ότι υπερασπίζονται την πίστη τους. Ο φανατισμός και η αντιπαλότητα αυτών των ανθρώπων δείχνει ότι βρίσκουν μια ευκαιρία να διαδηλώσουν και μάλλον να επιδείξουν υπεροπτικά την ευσέβειά τους. Αυτό όμως, δηλαδή η επίδειξη, μου μυρίζει την έπαρση και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου στην παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου. Κατηχημένοι αρκετοί από αυτούς λένε ωστόσο πολλά σωστά από θεολογική άποψη λόγια και επιχειρήματα προς τους απέναντι.

Αγάπη όμως δεν βλέπω, δεν νιώθω να έχουν και να εκπέμπουν. Διάθεση να προσελκύσουν στην πίστη του Χριστού, τουλάχιστον εκείνους που διατηρούν την χαλαρή επαφή με την εκκλησία, επίσης δεν βλέπω να έχουν αυτοί οι ένθερμοι ευσεβείς. Γίνονται κριτές και δικαστές και αφορίζουν και δυστυχώς μερικοί από αυτούς υβρίζουν στο τέλος μιας αναποτελεσματικής λογομαχίας ή επιστρέφουν τις ύβρεις που δέχθηκαν.

Την αυτοδικαίωσή τους περισσότερο υπερασπίζονται, οσμίζομαι αλλά και θλίβομαι από δική μου πείρα γνωρίζοντας, αφού ομολογώ ότι μου έχει συμβεί κι εμένα στη ζωή μου να παρασυρθώ ζηλωτικά σε λογομαχίες πίστης και το γνωρίζω αυτό καθώς ενθυμούμαι την πικρή γεύση της μετάνοιάς μου, διότι αναλογίστηκα μετά, πως ίσως να έκανα περισσότερο κακό στον άλλον από το καλό που νόμιζα.

Ήμασταν ήδη στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όταν είχα καταγράψει όλες αυτές τις σκέψεις μου. Οι Χριστιανοί έχουμε πάντοτε μια ευκαιρία, μέσα στο κατανυκτικό της κλίμα, να ακούσουμε ξανά τα λόγια του Χριστού και να ξαναζήσουμε τα μεγάλα γεγονότα της εκούσιας θυσίας και ανάστασης του Υιού και Λόγου του Θεού. Οι Χριστιανοί αν δεν ζούμε καθημερινά το θαύμα της πρόσκλησής μας δεν έχουμε την πίστη που έδειξε ο Χριστός.

"Έρχου και ίδε" είπε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ, δηλαδή έλα να δεις με τα μάτια σου, δοκίμασε αυτό που είδα και δοκίμασα εγώ. Έτσι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε τουλάχιστον εμείς οι λαϊκοί Χριστιανοί απέναντι σε συνανθρώπους μας οι οποίοι δεν πιστεύουν ή έχουν στρεβλή πίστη στον Χριστό - εφόσον νοιαζόμαστε και πονάμε γι αυτούς και οφείλουμε να νοιαζόμαστε και να πονάμε αδελφικά.

Οι ιερωμένοι και οι θεολόγοι ας κάνουν τη δουλειά τους και μακάρι να ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Η δική μας όμως η ζωή των λαϊκών Χριστιανών, η συμπεριφορά, η ομιλία, η προαίρεση στο βάθος της ψυχής μας, μετράει περισσότερο από τη θεολογική μας γνώση. Αν η ύπαρξή μας ολόκληρη δεν εκπέμπει αγάπη, τότε όσο καλοί κήρυκες και να είμαστε δεν κηρύττουμε Χριστό αλλά απλά φιλοσοφούμε. Αν η πίστη μας είναι ρηχή και δεν είναι βίωμα δεν είναι αρκετή να προσκαλέσει και άλλους. Μπορεί να τους διώξει αν ελεγχθούμε ως υποκριτές, ή αν έτσι μας ξεσκεπάσουν οι άλλοι.

Και βέβαια η πίστη μας στον Χριστό δεν είναι θεωρία, κοσμοθεωρία, ούτε και ιδεολογία. Η λέξη "Πιστεύω" για τον απλό Χριστιανό δεν σημαίνει νομίζω ή θεωρώ. Δεν σημαίνει έχω τη γνώμη ή την ιδέα ή την πεποίθηση, ούτε εικάζω, υποθέτω ή συμπεραίνω. Για τον Χριστιανό η πίστη είναι βαθιά βίωση και ζύμωμα πόνου, χαράς και ευχαριστίας σε μιαν αδιάκοπη μάχη απέναντι στον παλιό εαυτό μας, αφημένοι στα χέρια του Χριστού για όσα δεν φτάνουν οι δυνάμεις μας.

Η πίστη στον Χριστό ξεκινάει με το έλα και δοκίμασε, περνάει μέσα από την εμπιστοσύνη σε Εκείνον και στις προτροπές και συμβουλές Του (εντολές), δυναμώνει με τα πολλά πολλά μικρά μυστικά προσωπικά θαύματα με τα οποία η Θεία Χάρις πλουτίζει την καθημερινότητά μας, καθώς ανοίγουν τα μάτια μας λίγο λίγο γινόμενα ικανά να βλέπουν αυτά τα πολλά καθημερινά δώρα.

Η ευθύνη όμως είναι ολάκερη δική μας και συνεπάγεται από το αυτεξούσιο που μας δόθηκε από τον Δημιουργό δηλαδή από την ελευθερία να επιλέγουμε είτε να κινηθούμε για να ενωθούμε μαζί Του είτε να αρνηθούμε ακόμη και τη δοκιμή. Επίσης η ευθύνη μας προκύπτει και σαν χρέος για τα ατομικά χαρίσματα και ευεργεσίες που στον καθένα (σε όλους τους ανθρώπους) έχουν δοθεί, μικρά ή μεγάλα.

Η ευθύνη μας είναι και απέναντι στην πίστη μας αφού κινδυνεύει κυρίως από εμάς τους Χριστιανούς όταν την κακοδιαφημίζουμε με λόγια και πράξεις. Δεν κινδυνεύει όταν διώκεται από άθεους. Ίσα ίσα τότε δυναμώνει όπως γνωρίζουμε από την παγκόσμια ιστορία. Δεν θα δυναμώσει επειδή θα πεισμώσουμε όταν θα είμαστε υπό διωγμό αλλά επειδή θα αντέξουμε με υπομονή στις δοκιμασίες χωρίς να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στον Χριστό, στο θέλημα του Πατρός και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ακόμη και μπροστά σε καταδίκες και βάσανα.

Εν προκειμένω για όσα συμβαίνουν τώρα, δεν θα προκαλέσουμε τον Χριστό να εξαιρέσει από την αρρώστια τον εαυτό μας έκαστος, ως Χριστιανούς για να αποδείξει το θαύμα της Θείας Κοινωνίας. Έχουμε? ποιος έχει τόσο μεγάλη πίστη και παρρησία εμπρός στον Θεό για να ζητάμε κάτι τέτοιο? Είναι θεάρεστο αίτημα να ζητάμε μια τέτοια ιδιαίτερη πρόνοια? Προσευχόμαστε για όλους? Συναισθανόμαστε και συμπονάμε τους ασθενείς? Μια τέτοια αίτηση για τη δική μας εξαίρεση μπορεί να είναι αποτέλεσμα ολιγοπιστίας και μας βάζει σε μεγάλο πειρασμό - ας αυτοελεγχθούμε έκαστος. Ναι μπορεί να μολυνθούμε από τον κορωνοϊό και να ασθενήσουμε από χίλιες αιτίες και σε κάθε περίπτωση συναναστροφής μας κι εμείς οι Χριστιανοί. Ναι ποθούμε την Θεία Κοινωνία και είναι αρκετό να λέμε αυτό που ο Χριστός μας δίδαξε στη Κυριακή προσευχή: "Γεννηθήτω το θέλημά Σου", όποιο κι αν είναι, όπως και αν αποκαλυφθεί ή όπως εκ των υστέρων το αντιληφθούμε ή το ερμηνεύσουμε. Το αντέχουμε αυτό, δηλαδή να είναι διαφορετικό το Θείο Θέλημα από το δικό μας ή θέλουμε τον Θεό υπηρέτη των επιθυμιών μας κάθε ώρα και στιγμή?

Θα προσευχηθούμε λοιπόν για όλον τον κόσμο και θα συνεχίσουμε να προσερχόμαστε στην Θεία Κοινωνία "μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης", για να γευτούμε μυστηριακά σώμα και αίμα Χριστού. Κι αν ακόμη ο φόβος του λοιμού περνάει σαν λογισμός αστραπή στο νου μας, θα προσευχόμαστε λέγοντας "Κύριε βοήθα την ολιγοπιστία μου" και "μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού" τίποτε άλλο, μόνον αυτό γι αυτές τις πονηρές ημέρες.

Η Αγάπη στον συνάνθρωπό μας τελικά θα μας κρίνει στο τέλος και εμάς τους πιστούς. Και φαίνεται πως ετούτες τις ημέρες από τον φόβο των επεισοδίων στα σύνορά μας, σκεπάστηκε η προαίρεση αγάπης που δείξαμε τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες. Είναι άλλο πράγμα να βάλουμε φρένο και φραγή στα παιχνίδια του Ερντογάν και να σταματήσει η εξαπάτηση και εκμετάλλευση των άτυχων και απελπισμένων της Ασίας και Αφρικής, είναι άλλο πράγμα να πούμε ότι σαν χώρα τραυματισμένη οικονομικά και με ιστορικές πληγές έχουμε πολλές δυσκολίες ακόμη και προσωρινής φιλοξενίας δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και άλλο πράγμα η ασπλαχνία, που κάποιοι ξέρασαν απέναντι σε αλλοεθνείς μανάδες με μωρά στην αγκαλιά. Ο Θεός μόνον ξέρει από ποια σκοτεινά βάθη μας και σε ποιες περιστάσεις μπορεί να ξεπηδήσει η κρυμμένη χολή του υπερόπτη φανατικού Ζηλωτή και "Ευσεβιστή".

Δύσκολοι καιροί τελικά, για ευσυνείδητους πολίτες, δυσκολότεροι για πιστούς Χριστιανούς. Ας προσπαθήσουμε από ΤΩΡΑ να συνομιλούμε πιο πολιτισμένα οι πιστοί με τους άπιστους χωρίς αναθεματισμούς και προσβολές και ας αφήνουμε απέξω από τις συνομιλίες μας εκείνους που έχουν πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Είναι καιροί που θα δώσουμε μαρτυρία αληθινής πίστης και αγάπης.

Εύχομαι σε όλους μας υπομονή και περισσότερη σύνεση.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2020

ΝΙΚΟΣ Γ. ΝΗΜΑΣ

Τηλ. Επικοινωνίας: 6945 550 934

 

e-mail:  n.nimas.57@gmail.com