Η οδός ονείρων δεν ξεχωρίζει, είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους της πόλης μας, είναι ο δρόμος που κατοικούμε, μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα και απέραντα ευγενικός.
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολύ σιωπή...
Και όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα και αβάσταχτο ουρανό.
Εδώ σ΄ αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών …
ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με το ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί.
Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος και όταν δεν ονειρεύονται τραγουδούν:
Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά.
Μα κυρά μου εσύ, σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια που όλο πέφτουν σαν βροχή.
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ’ την αρχή.
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή.
Μάνο, αυτοί οι δρόμοι σίγησαν. Δεν ακούγονται πια ούτε οι φωνές των παιδιών και των μανάδων ούτε ο μανάβης και ο νερουλάς.
Πάνε πολλά χρόνια Μάνο, που δεν μυρίζουν χώμα οι δρόμοι όταν αρχίζει η ψιχάλα.
Στο εσωτερικό των σπιτιών τους όλα είναι ηλεκτρικά και “ηλεκτρισμένα” – ακόμη και τα συναισθήματα των ανθρώπων, ακόμη και τα όνειρά τους.
Μόνον τα πουλιά Μάνο, συνεχίζουν να ψάχνουν για φωλιές μεσ΄ τις τσιμεντωμένες αυλές.
Μα υπάρχουν ακόμη Μάνο, κάποια λίγα αγόρια που σαγηνεύονται με τα μαλλιά της “κυράς της αυγής”, που κάνουν προσευχές στον έρωτα σιωπηλά.
Όσο για τα κορίτσια Μάνο, δεν φορούν πια άσπρες κορδέλες και ξυπνάνε νωρίς, νωρίτερα από τα αγόρια.
Εκείνο που έχει μείνει ακόμη Μάνο, είναι το αγιόκλημα και το γιασεμί που σπανίζουν και το μυρωμένο αεράκι του επιταφίου ανάμικτο με εξανεμισμένες μνήμες και όνειρα ανθρώπων που έμειναν μισά.
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή, για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ’ την αρχή.
Νίκος Νημάς – Ιούνιος 2013
δείτε το πιο κάτω video
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=DdVYN8k_qgc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου