ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

Ο πόνος της αναπάντεχης ανέχειας, η σιωπηλή οργή από την προδοσία ή ο φόβος του σοκ ;

Όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας από το 2010, όλοι το ομολογούν (κάποιοι και με κροκοδείλια δάκρυα), είναι πρωτοφανή για μια Ευρωπαϊκή χώρα. Κανείς από τους οραματιστές και πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα μπορούσε να διανοηθεί αυτήν την δήθεν τιμωρία που μας επιβάλλεται από τη σημερινή πολιτική ελίτ της Ευρώπης, με προεξάρχουσα την Γερμανική πολιτική ελίτ και εκτελεστές τους “συγκυβερνώντες σωτήρες μας”.

Το περίφημο ευρωπαϊκό κεκτημένο, τα διδάγματα από τους δύο παγκόσμιους (ευρωπαϊκούς) πολέμους και όλες οι αρχές αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών που συμμετέχουν στο “Ευρωπαϊκό Όνειρο”, έχουν πλέον γίνει κουρελόχαρτα. Όλες οι θεμελιώδεις αρχές του φιλελεύθερου κοινωνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής ομπρέλας προστασίας, έχουν παραβιασθεί από αυτούς που καταχρηστικά αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι.

Η μεσαία τάξη των μικρών επιχειρηματιών της χώρας μας αφαιμάζεται μέχρι την τελευταία σταγόνα και ωθείται στην προλεταριοποίηση και την ιδεολογική παράνοια. Η εργατική τάξη ωθείται καθημερινά στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Το αναπτυξιακό θαύμα της ελεύθερης οικονομίας αποκαλύπτεται ψευδοφανές και όλοι πια, ανεξάρτητα από την μέχρι σήμερα πολιτική και ιδεολογική τους ένταξη, αντικρίζουν το αποκρουστικό πρόσωπο του πιο άγριου καπιταλισμού. Αντικρίζουν την όψη του λαίμαργου θηρίου των θεών του χρήματος.

 Το θηρίο αυτό αφού ώθησε (ύπνωσε) τις κοινωνίες να καταναλώνουν αλόγιστα άχρηστα προϊόντα και να ικανοποιούν ψεύτικες ανάγκες, προκάλεσε βαθμιαία και ύπουλα την υπερχρέωση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και την υπερχρέωση των νοικοκυριών. Τώρα τραβάει το χαλί και συγκεντρώνει το χρήμα ζητώντας τα δανεικά με τοκογλυφικές απαιτήσεις.

 Η δημοσιονομική προσαρμογή που μας επιβλήθηκε, υποτίθεται (κατά την άρχουσα ελίτ) ότι είναι το νοικοκύρεμα ενός κάκιστου αλήθεια κράτους και των οικονομικών του, στα οποία έκαναν απίστευτα πλιάτσικα λογιών λογιών ακατονόμαστα τρωκτικά εγχώρια και ξένα, εν γνώσει αυτής της ελίτ. Αυτήν την προπαγανδιστική υπόθεση την υιοθέτησαν τελικά και οι δικοί μας συγκυβερνώντες, που τρομοκρατημένοι από την αναλγησία των Ευρωπαίων διαπραγματευτών, άνοιξαν τις πόρτες στην επιβολή ενός ταπεινωτικού ελέγχου και στην εφαρμογή απάνθρωπων δήθεν θεραπευτικών μέτρων.

 Ο Ελληνικός λαός γνώριζε τα τρωτά αυτού του κάκιστου και ανάλγητου κράτους, που διογκωνόταν από τα κυβερνώντα κόμματα για να κρατάνε σε ομηρία τους αφελείς που διόριζαν κάθε εκλογική χρονιά. Μπορεί ο λαός μας να μην γνώριζε την έκταση αυτού του απίστευτου οικονομικού πλιάτσικου, όπως αποκαλύπτεται κάθε τόσο, αλλά ποθούσε μια αλλαγή και θα ήταν σύμφωνος σε ένα σχέδιο θυσιών, αν κάποια ηγεσία του εξηγούσε ότι πρέπει να μπει τέρμα τόσο στην διόγκωση του κράτους και στην αναχρονιστική και αναποτελεσματική του λειτουργία όσο και στην κακοδιαχείριση των οικονομικών του κράτους.

 Ο Ελληνικός λαός εδώ και χρόνια έδειξε έτοιμος να στηρίξει τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Πίστεψε και στο εκσυγχρονισμό του Κ.Σημίτη και στην επανίδρυση του κράτους του Κ.Καραμανλή. Πίστεψε αλλά δυστυχώς, χωρίς τη βασική πολιτική παιδεία, δεν απαίτησε τις μεταρρυθμίσεις και τελικά εύκολα παραπλανήθηκε. Οι πιο πάνω ηγεσίες έχουν τεράστια ευθύνη για την ατολμία τους να εμπνεύσουν και να ηγηθούν μιας σύγχρονης ολικής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Εύκολα ξανακύλισαν στην πελατειακή και λαϊκίστικη νοοτροπία των καβαλάρηδων της κρατικής εξουσίας και με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο μεταβίβασαν την εξουσία οι μεν στους δε για να κρύψουν τις ευθύνες τους.

 Τώρα πια, πολίτες συντηρητικοί και πολίτες σοσιαλδημοκράτες νιώθουν όλοι προδομένοι από τις ηγεσίες τους και δεν ξέρουμε ακόμη (δεν έχει καταγραφεί εκλογικά) αν νιώθουν προδομένοι και από τα οράματά τους. 

 Μέσα στον σύγχρονο χαοτικό “παγκοσμιοποιημένο” πλανήτη των ολίγων ισχυρών του χρήματος, όλοι οι πολιτικοί όπου γης (που αναδεικνύονται μέσα στα παραδοσιακά κομματικά επιτελεία) είναι πλέον απλώς νάνοι που υπηρετούν σαν άριστοι γραφειοκράτες τα αφεντικά τους. Εμείς οι Έλληνες αυτόν τον νέο κόσμο δεν προλάβαμε ούτε καν να τον αντιληφθούμε, πόσο μάλλον να τον συνειδητοποιήσουμε, ώστε να  βρούμε έγκαιρα τρόπο να διαχειριστούμε κατάλληλα τις αλλαγές, εξασφαλίζοντας τα συμφέροντά μας στο μέγιστο εφικτό βαθμό. 

 Ξαφνικά κι ενώ στα αυτιά μας ηχούσαν ακόμη οι διακηρύξεις εθνικής ανεξαρτησίας της δεκαετίας του 1980 – η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες – είδαμε να μπαίνουν στα υπουργεία οι γνωστοί εντεταλμένοι υπάλληλοι της τρόϊκας που εξευτέλιζαν Υπουργούς. Πώς το καταπίνει αυτό άραγε η πατριωτική δεξιά και το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ; Δεν έχει ακόμη καταγραφεί με σαφήνεια και μόνον η διαίσθησή μας δείχνει το τι μπορεί να συμβεί στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

 Υπάρχει βέβαια και η δανεική ψήφος, η ψήφος διαμαρτυρίας του 2012, που διόγκωσε σε χρόνο ντε-τε κάποια αντιπολιτευτικά κόμματα που διαχειρίστηκαν την διαμαρτυρία και την απογοήτευση. Εξ αυτών ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί βάσιμα την εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία και τώρα πασχίζει (με πολλές εσωκομματικές δυσκολίες) να πιστέψει και να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα καθημαγμένη οικονομικά, να ηγηθεί σε μια κοινωνία εξαντλημένη από τις θυσίες και να διαχειριστεί την λειτουργία ενός κράτους που χρειάζεται μεταρρυθμίσεις αλλά το οποίο βρίσκεται πλέον υπό διεθνή κηδεμονία.

 Δεν θα σχολιάσω τις πρόσφατες διεργασίες στον χώρο της λεγόμενης άλλοτε κεντροαριστεράς αφού στον χώρο αυτόν, όσο και στον χώρο της κεντροδεξιάς, το ζητούμενο της κάθαρσης από τις ευθύνες και τους συνυπεύθυνους δεν έχει ακόμη ικανοποιηθεί στον βαθμό που μόνον η κοινωνία η ίδια μπορεί να το κάνει. 

 Τι μπορεί λοιπόν να κάνει η κοινωνία μας; Πόσο μπορεί να βγει έξω από την κατευθυνόμενη από τα ΜΜΕ αντίληψη του τι μας συμβαίνει και τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε για να βγούμε από το αδιέξοδο; Οι συγκυβερνώντες μας λένε ότι τελειώνουν τα μνημόνια και για πολλοστή φορά ότι δεν θα παρθούν άλλα μέτρα. Μας είπαν ότι όλα τα μέτρα αποσκοπούσαν στην εξυγίανση του κράτους και όντως ο λαός έκανε πίσω και τους επέτρεψε να πάρουν μέτρα οδυνηρά για το κράτος.

 Τι έκαναν με την ανοχή αυτή του λαού; Κατέλυσαν τον χαρακτήρα του κοινωνικού κράτους και δεν έκαναν σχεδόν τίποτε για τον εκσυγχρονισμό του. Υπέκυψαν σε όλες τις απαιτήσεις της τρόϊκας και έβαλαν βαθιά το χέρι στις τσέπες μας. Και τι ακούμε τώρα στο υποτιθέμενο τέλος; Ότι για την καλύτερη λειτουργία της οικονομίας η τρόϊκα προτείνει να μπει χέρι και στον ιδιωτικό τομέα. Μιλούν για απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων και για επαναρρύθμιση θεμάτων που αφορούν τις απεργίες.

 “Η Ελλάδα δεν παράγει”. “Η Ελλάδα είναι πολύ αδύναμη στα γεωπολιτικά παιχνίδια”. “Η Ελλάδα έχει εχθρούς βόρεια και ανατολικά που καραδοκούν”. “Η Ελλάδα είναι ένα πείραμα”. 

 Όλα αυτά (άλλα αληθή και άλλα αναληθή) προβάλλονται από γνήσιους και πρόθυμους οσφυοκάμπτες στα ΜΜΕ, με τρόπο που να σκορπούν τον τρόμο ενώ η κοινωνία δεν έχει ηγεσία ικανή να την ενθαρρύνει να διαχειριστεί ενωμένη και κατάλληλα είτε τις υποβολιμιαίες φοβίες είτε τους πραγματικούς φόβους. Οι Έλληνες όμως μετά τον ξεσηκωμό στις πλατείες και τα συλλαλητήρια των αγανακτισμένων, ψήφισαν και σιώπησαν. 

 Όλοι τώρα (και εδώ και στο εξωτερικό) απορούν.  

Πώς γίνεται τόση ησυχία και τόση ανεκτικότητα; Πώς γίνεται ένας λαός να δείχνει τόση υπομονή στα βασανιστήρια; 

Ψυχολόγοι και άλλοι “επιστήμονες” των μαζικών πειραμάτων χειραγώγησης ξεμυτίζουν με τις θεωρίες τους και τα συμπεράσματά τους. Ιστορικοί αναζητούν τα ιστορικά ανάλογα τέτοιων καταστάσεων σε κάποιες περιόδους του πρώτου ήμισυ του 20^ου αιώνα.

 Η κοινωνία όμως ; Τμήματά της διαχειρίζονται τον πόνο της αναπάντεχης ανέχειας με ανασύνταξη των αλληλέγγυων πρακτικών (οικογένεια, κοινωνικές ομάδες υποστήριξης) μέχρι να δουν τι θα γίνει παρακάτω. Τμήματά της συσσωρεύουν σιωπηλά την οργή της προδοσίας των ιδανικών τους. Τμήματά της όντως παλεύουν με τον φόβο από το σοκ που υπέστησαν. 

 Αυτήν την εποχή η κοινωνία δεν κάνει θόρυβο. Η σιωπή της μοιάζει με υπόγειο ανησυχητικό βουητό. Όλοι το ακούμε αυτό το βουητό, έτσι δεν είναι; Έρχεται σεισμός; Τι περιμένει λοιπόν η κοινωνία μας; Περιμένει με “δημοκρατική ευπρέπεια” την ημέρα των εκλογών; 

 Οι δημοσκόποι προσπαθούν να μας πείσουν για κάποιες ανώδυνες για το πολιτικό κατεστημένο, λογικοφανείς μικροσεισμικές μετατοπίσεις. Προβάλουν προβλέψεις μικρών μετατοπίσεων για να σιγάσει το υπόκωφο βουητό ή να κατευθυνθεί η διαμαρτυρία σε κατασκευασμένα σχήματα (και όποιο τέχνασμα πιάσει). Προβάλουν τον κατακερματισμό των μικρών κεντρώων σχηματισμών μόνον για να τους δυσφημίσουν, ενώ επιλέγουν να προβάλλουν σποραδικά μόνον ορισμένα από αυτά.

 Τι θα μας πουν τελικά οι κάλπες; 

Τίποτε δεν θα μας πουν φίλοι μου, αν η κοινωνία δεν πάει να ψηφίσει εκμηδενίζοντας τα ποσοστά αποχής. Όσο φίλε μου αναγνώστη άτομα της οικογενείας σου απέχουν από τις εκλογές τόσο τα αποτελέσματα των εκλογών θα είναι κίβδηλα. 

Αν ακούς την φωνή της συνείδησής σου πείσε πολλούς να ψηφίσουν. Ό, τι ο καθένας θέλει. Οι επιλογές θα είναι άλλωστε πολλές για τον καθένα. Όσο περισσότερα μικρά κόμματα ψηφιστούν τόσο πιο ηχηρό θα είναι το χαστούκι στο πολιτικό σύστημα που πρέπει να αλλάξει. Δεν συμβουλεύω την ψήφιση χωρίς “ψαγμένη” επιλογή μόνον για αποδοκιμασία εκείνων που θεωρείς υπεύθυνους. Ούτε σε συμβουλεύω να ψηφίσεις κατασκευασμένα “απολίτικα” κόμματα και ρεύματα και ποτάμια.

 Σε παροτρύνω να ψάξεις και να ενημερωθείς. Υπάρχουν πολίτες σαν κι εσένα που έχουν ενεργοποιηθεί και που το τηλεοπτικό κατεστημένο δεν τους προβάλει. Κλείσε την τηλεόραση και ρώτα και μάθε. Θα βρεις πολίτες που πιστεύουν ό,τι κι εσύ, στις ίδιες αξίες και αρχές. Δυνάμωσε την προσπάθειά τους και τότε η θέλησή σου δεν θα είναι ούτε σιωπηλή οργή ούτε υπόκωφη ανώδυνη βουή. 

Απαίτησε μιαν άλλη κοινωνία, μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΞΙΩΝ.

- - - - - - - - - - -

Νικόλαος Νημάς

Μάρτιος 2014

Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται στο φύλλο του Μαρτίου 2014, της εφημερίδας "Επαγγελματίας και Καταναλωτής" της Ελευσίνας.