Σε θέλω δίπλα μου να μοιραστούμε την ΕΥΘΥΝΗ.

Βλέπω πολλούς να κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα.
Βλέπω εκείνους που ενοχοποιούν αυτοκαταστροφικά τον εαυτό τους.
Βλέπω άλλους, πολλοί κι αυτοί, να βλαστημάνε οργισμένοι προς κάθε κατεύθυνση.
Βλέπω κι εκείνους, πολλοί κι αυτοί, που σιωπούν ακόμη, όπως παλιά, φοβισμένοι.
Βλέπω ακόμη τους αδιάφορους να περιμένουν άλλοι να κάνουν την αρχή.

Βλέπω την τυφλή εξέγερση να βράζει.
Βλέπω και τη μοιρολατρία να μας πνίγει.
Ανάμεσά τους η αναίδεια των αιώνιων ανεύθυνων – είναι οι “ξερόλες” και κριτές των άλλων.

Εγώ επιμένω να αναζητώ τη σύνεση και τη φρόνηση.
Εγώ επιμένω να αναζητώ το θάρρος και την ευθύνη.
Ψάχνω στα χρονοντούλαπα και βρίσκω: το καθήκον.
Αναζητώ τον Πολίτη.

Τολμώ να ονειρευτώ ένα μίγμα πάθους συνετού και σύνεσης παθιασμένης.
Αναζητώ τον Πολίτη Αγωνιστή.

Βλέπω τους περισσότερους να ρωτάνε και να αναρωτιούνται: που θα πάει αυτό τελικά;
Λίγους όμως συναντώ να αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να αναδείξω ή να επιβάλλω τη βούλησή μου, όταν ήταν καιρός, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Η αδιαφορία έφερε τους χειρότερους, τους οσφυοκάμπτες, τους καταχραστές.
Η αποχή τους έκανε ηγεμόνες.
Σήμερα πια, ο φόβος, το βουβό κλάμα, η οργή, η τυφλή βία, η μοιρολατρία σκεπάζουν τον ήλιο των παιδιών μου.

ΕΩΣ ΕΔΩ !!!

Δεν θέλω τις ελπίδες τους – παλιές μαγειρεμένες υποσχέσεις.

Θέλω την Προοπτική ΜΑΣ – χάρτη και πυξίδα.
Σε θέλω δίπλα μου να σκάψουμε τη γη, να ξεθάψουμε τις ΧΑΜΕΝΕΣ ΜΑΣ ΑΞΙΕΣ.
Σε θέλω δίπλα μου να μοιραστούμε την ΕΥΘΥΝΗ.

Νικόλαος Νημάς
Φεβρουάριος 2013