Η βαρκούλα σε περίμενε στην πόρτα.
Αργά το κουπί, ... παρατηρώντας τις χαρακιές
που άφηνες στην επιφάνεια.
Οι πρώτες βαθιές ανάσες αλμυρού οξυγόνου
ξυπνούσαν το είναι σου.
Όταν πια τα σπίτια μίκραιναν πίσω σου,
άνοιγες εκείνο το βιβλίο και σημείωνες.
Τα αφρόψαρα ασημίζοντας σε χαιρετούσαν
ζητώντας μια μόνο σύντομη σημείωσή σου
να γίνουν κι αυτά λίγο πιο σημαντικά.
Η γοργόνα δεν φάνηκε ούτε σήμερα...
Όταν ο ήλιος άρχιζε να τσιμπάει,
πίσω στην ακτή όπου πάλι σουλατσάριζε
εκείνη που περπατούσε και δεν πατούσε.
Ανηφόριζες ύστερα στον λόφο με τα πεύκα.
Σημείωνες για τις συνομιλίες του αέρα μαζί τους.
Ο ήλιος πια κατέκαιε τα πάντα και
το πέτρινο σπίτι σε περίμενε για ένα λιτό γεύμα
κι έναν ελαφρύ μεσημεριάτικο ύπνο
στο δροσερό υπνοδωμάτιο.
Τα καλύτερα όνειρα τα έβλεπες το μεσημέρι:
τη γοργόνα, τα αφρόψαρα, τα πεύκα,
την αλαφροΐσκιωτη να λέει λόγια πλεγμένα,
τους πεθαμένους σου έτσι όπως τους ήξερες...
Άραγε ...
ποια ζωή είναι μόνον ένα όνειρο
και ποιο όνειρο είναι είναι η ίδια η ΖΩΗ ;
Ν.Ν. Αύγουστος 2013 -
"ανάμεσα στ΄όνειρο και στην πραγματικότητα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου