τα “γνωστά / συνήθη” των αναποτελεσματικών συσκέψεων:

τα “γνωστά / συνήθη” των αναποτελεσματικών συσκέψεων:

• Απουσίες και αργοπορημένη άφιξη। Τηλεφωνήματα για επιβεβαίωση και παρακλήσεις κάποιων για αναμονή των καθυστερημένων.
• Παρατεταμένη ανταλλαγή “προσωπικών ειδήσεων” πριν την έναρξη. Αργεί να δοθεί το σύνθημα “Εμπρός ξεκινάμε”.
• Τα κινητά τηλέφωνα είναι ανοιχτά και οι διακοπές εκείνων που ανταποκρίνονται στην κλήση που δέχονται, αποσυντονίζουν τη σκέψη των περισσοτέρων.
• Κάποιοι “δεν ακούνε” τους άλλους αλλά “επιμένουν να πείσουν” τους άλλους.
• Δεν ενθαρρύνονται όλοι να συμμετέχουν. Κάποιοι αισθάνονται αποκλεισμένοι στη διάρκεια της συζήτησης.
• Γίνονται ταυτόχρονα διασταυρούμενοι διάλογοι και ανεβαίνει η ένταση.
• Διακόπτεται πολύ συχνά ο ομιλητής και δεν μπορούν οι υπόλοιποι να παρακολουθήσουν την ανάπτυξη του σκεπτικού του.
• Κάποιοι δεν δέχονται να αμφισβητηθούν τα λεγόμενά τους. Αλλεργία στην κριτική.
• Κάποιοι παραβιάζουν τη διαδικασία ή ακυρώνουν τον ρόλο του συντονιστή.
• Ανάπτυξη επιχειρημάτων με παραπομπές σε δεδομένα, που οι άλλοι δεν διαθέτουν. Χρήση φρασεολογίας πυκνής σε όρους πολύ εξειδικευμένους που δεν είναι κτήμα όλων.
• Ανάπτυξη επιχειρημάτων με παρενθέσεις μέσα σε παρενθέσεις και υπερβολική παράθεση λεπτομερειών (πλατειασμός).
• Επικράτηση (καπέλωμα) από τον εξωστρεφή, ομιλητικό και παρορμητικό της παρέας και υποχώρηση από τους συγκρατημένους και χαμηλών τόνων συμμετέχοντες.
• Στη συζήτηση δημιουργείται κλίμα ανταγωνισμού ή συμβιβασμού αντί για κλίμα συναίνεσης και συνέργειας.
• Παράλειψη από τον συντονιστή να γίνει η απαραίτητη σύσταση / παρουσίαση ενός νεοφερμένου μέλους.
• Αμφισβήτηση της ημερήσιας διάταξης (ατζέντας) από κάποιον, την ώρα που αρχίζει η σύσκεψη ενώ ήταν έγκαιρα ενημερωμένος και θα μπορούσε να το συζητήσει μια ημέρα πριν με εκείνον που την κατήρτισε.
• Ο διευθύνων τη σύσκεψη, δεν έχει αναπτύξει αρκετές ικανότητες αποτελεσματικής διεύθυνσης, που περιλαμβάνουν:

- να ακούει και να στέλνει σήματα,
- να ελέγχει το χρόνο,
- να αποσοβεί τις συγκρούσεις,
- να αναγνωρίζει τις εκτός θέματος προεκτάσεις,
- να κατέχει την τεχνική της επίλυσης προβλημάτων και λήψης αποφάσεων,
- να γνωρίζει τη δυναμική των ομάδων,
- και βέβαια να μπορεί να παρακολουθεί την πρόοδο των εργασιών της σύσκεψης
Η πλέον ζωτική περιοχή ικανοτήτων του συντονιστή, είναι αυτή που αναφέρεται στη δυνατότητα προσδιορισμού του σκοπού και της εμμονής σ’ αυτόν.