Να συναντιόμαστε, όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο θαρραλέοι.

Να συναντιόμαστε, όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο θαρραλέοι.
Να μικρύνουμε τις αποστάσεις, να φτιάξουμε γειτονιές διαδικτυακές, να ακούσουμε τον θόρυβο του διπλανού, τον αναστεναγμό και το τραγούδι του,
το γέλιο του και την κραυγή του.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Ένας μικρός άθλος

ξένη δημοσίευση που θεωρώ αξιόλογη
Αναρτήθηκε από
ΞΕΝΗ 8.8.11
στο Blog της
http://imerologiomiasksenis.blogspot.com/2011/08/blog-post.html

Έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που πάω να ασχοληθώ με κάτι καινούριο ρωτάω να μάθω για αυτό. Αυτό φαντάζομαι δεν το κάνω μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι. Όταν μπαίνεις, φυσικά, σε μια τέτοια διαδικασίας θα ακούς το μακρύ και το κοντό του καθενός –ίσως χωρίς λόγο- και πολλές φορές θα απογοητεύεσαι –πάλι χωρίς λόγο-.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι πέρυσι την Άνοιξη με τις απεργίες των ΜΜΜ, οι μετακινήσεις μου κόστιζαν όσο σχεδόν ο μισός μισθός μου (όπως μπορεί ο καθένας να καταλάβει είμαι και υψηλά αμειβόμενη… δεν κρύβεται το χρήμα άλλωστε). Η συγκεκριμένη κατάσταση με είχε εξοργίσει πάρα πολύ. Είναι άσχημο, όπως και να το κάνουμε, όταν, ενώ ζητάς το δίκιο σου να αδικείς τους άλλους. Διότι ούτε ο Υπουργός Μεταφορών, ούτε κανένας βουλευτής παίρνει μετρό για να πάει στην δουλειά του, παρά μόνο ο λαουτζίκος.

Τότε, λοιπόν, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου ήρθε η ιδέα να πάρω δικό μου μέσο. Και φυσικά όχι αυτοκίνητο, αλλά μηχανάκι. Έτσι άρχισα να μαζέψω πληροφορίες για το τι χρειάζεται, πόσο κοστίζει το δίπλωμα κλπ. Άλλα από την πρώτη στιγμή έπεσα σε «τοίχο». Στην αρχή ρωτούσα φίλους και γνωστούς πότε το πήραν το δίπλωμα αν ήταν δύσκολο και γενικά εάν έχουν φάει αρκετές τούμπες με την μηχανή. Μου είπε ο καθένας την ιστορία του και όλοι με ρώτησαν αν ξέρω ποδήλατο. Φυσικά εγώ δεν ήξερα ποδήλατο. Με το που έλεγα ότι δεν ξέρω ποδήλατο όλοι μου έλεγαν να μην ξεκινήσω καν τις προσπάθειες μου να μάθω μηχανάκι γιατί δεν θα ξέρω ισορροπία και σε τέτοια ηλικία δεν θα μπορούσα και να μάθω.

Αφού, λοιπόν, απογοητεύτηκα, πήγα να ρωτήσω και στην σχολή οδηγών μήπως και μπορούσε κάτι να αλλάξει. Για κάποιο περίεργο λόγο εκεί δεν μου είπαν ότι δεν γίνεται, μου είπαν ότι αν θέλω να μάθω να οδηγώ μηχανή πρέπει πρώτα να μάθω να οδηγώ ποδήλατο. Και αυτό μπορεί κάποιος να το καταφέρει με το να πάρει ένα ποδήλατο και να εξασκηθεί μέχρι να μάθει.

Τόσο απλό ήταν το ζήτημα. Ούτε συγκρίσεις με τους άλλους, ούτε πράγματα που γίνονται ή δεν γίνονται. Στρώνεσαι στην δουλειά και τότε μπορείς να κρίνεις εάν «το έχεις» ή «δεν το έχεις» το θέμα.

Το πρώτο μάθημα ποδηλάτου ήταν πολύ «αστείο» και αιματηρό. Εγώ και ο Αλέξανδρος (ένας πιτσιρικάς που κάνει τεράστιες αποστάσεις με το ποδήλατο… από τότε που το ποδήλατο δεν ήταν της μόδας), στα Βριλήσσια να κόβουμε βόλτες πάνω κάτω για να μάθω εγώ ισορροπία μέχρι που κάποια στιγμή το τιμόνι του ποδηλάτου αστραπιαία προσγειώνεται στο μεγάλο νύχι του ποδιού μου. Αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίσαμε. Διότι είχαμε χάσει ένα νύχι αλλά όχι τον πόλεμο.

Μετά απ’ αυτό δανείστηκα ένα ποδήλατο από τον γιό ενός συναδέλφου μου και άρχισα να κάνω βόλτες σε κάτι παιδικές χαρές της περιοχής. Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί το θέμα ήταν κάτι παραπάνω από ξεκαρδιστικό. Εγώ να προσπαθώ να μάθω να οδηγώ, τα πιτσιρίκια να με κοιτάνε σαστισμένα και να μαζεύονται γύρο μου. Μάλιστα, ένα κοριτσάκι με ένα μικρό ροζ ποδήλατο με πλησίασε μια μέρα, ενώ ξεκουραζόμουν, και με ρώτησε τι ακριβώς κάνω. Της εξηγούσα ότι προσπαθούσα να μάθω ποδήλατο και εκείνο με κοιτούσε όλο απορία καθώς της έκανε εντύπωση που ήμουν τόσο μεγάλη και δεν ήξερα ποδήλατο. Μετά από λίγο το κορίτσι αυτό προσφέρθηκε να μου κάνει δωρεάν μαθήματα εξηγώντας μου πως πρέπει να βάλω το πόδι στο πετάλι και πώς να μην πέσω. Της είπα ότι θα μπορούσε να γίνει καλή δασκάλα διότι έχει μεταδοτικότητα και εκείνη με ρώτησε τι είναι μεταδοτικότητα.

Αν και παιδεύτηκα πολύ, έμαθα να οδηγώ ποδήλατο. Μετά άρχισα τα μαθήματα για το μηχανάκι και πριν από περίπου μια βδομάδα πήρα και το δίπλωμα. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο χάρηκα όταν τελείωσαν οι εξετάσεις και μου είπαν ότι δεν έκανα κανένα λάθος και πέρασα. Θα μου πεις σιγά τον άθλο, δίπλωμα για μηχανάκι πήρες και όχι πτυχίο από το Harvard. Για μένα αυτό το δίπλωμα είναι σημαντικό διότι στην ουσία έκανα κάτι που δεν έχει κάνει κανείς. Δεν γνωρίζω κανέναν (ούτε έχω ακούσει για κάποιον) που να μην ήξερε ισορροπία και να έμαθε να οδηγεί μηχανάκι.

Ήταν και ένα καλό μάθημα γενικά. Τι εννοώ; Θες να μάθεις κάτι καινούριο; Μην ρωτάς δεξιά και αριστερά χωρίς λόγο, ρώτα τους ειδικούς. Αυτοί σίγουρα θα ξέρουν καλύτερα από τον φίλο ή γνωστό σου. Επίσης, μην κρίνεις χωρίς να έχεις δοκιμάσει κάτι. Πότε δεν ξέρεις. Επειδή απέτυχε σε κάτι ο Α ή ο Β δεν σημαίνει ότι θα αποτυγχάνει και η υπόλοιπη ανθρωπότητα μετά απ’ αυτόν. Για αυτό, το συγκεκριμένο δίπλωμα έχει τόση αξία για μένα, διότι κατάφερα κάτι που ούτε εγώ η ίδια πίστευα ότι μπορούσα να καταφέρω.
Από το ημερολόγιο μιας Ξένης.

Τα μικρά μας κατορθώματα είναι σημαντικότερα από τα μεγάλα διότι στα πολλά μικρά και καθημερινά χτίζεται η αυτοπεποίθηση και η μαχητικότητά μας. Νίκος Νημάς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου