Μη διστάζεις στο κλάδεμα του εγώ σου.

Νέα μπουμπούκια, νέα ζωή σε περιμένει.

'- - - - - - - - - - - - -

 

Πριν από μία εβδομάδα, η αγαπημένη μου τριανταφυλλιά ήταν στις δόξες της.

Απόδειξη στη διπλανή εικόνα.

Θαύμαζα κάθε τριαντάφυλλό της, που από μπουμπούκι μέχρι να μαραθεί άλλαζε όλα τα χρώματα – γι αυτό την αγαπούσα. Κάθε απόγευμα που γύριζα από τη δουλειά στεκόμουν και την παρατηρούσα για λίγα δευτερόλεπτα.

Ποτέ δεν τόλμησα να κόψω ένα κλαρί της – να την κλαδέψω.

Δεν μου πήγαινε να πάρω το κλαδευτήρι και … χράτς … δεν μου πήγαινε.

Δεν τολμούσα γιατί δεν ήξερα.

Την προηγούμενη Κυριακή μια παλιά αγρότισσα από την ορεινή Αρκαδία, με τη σοφία των 85 χρόνων της (η πεθερά μου), καθώς μάζευε στον κήπο μας, τα χόρτα για το τραπέζι της αυριανής, με φώναξε να της δώσω το κλαδευτήρι.

Στεκόταν μπροστά στην αγαπημένη μου !!!

“Θέλει κλάδεμα μου είπε” και μ΄ έπιασε ένας κρύος ιδρώτας. Τι να της πω χωρίς να θίξω τη σοφία και την εμπειρία της ;

“Τώρα είναι ο καιρός μου είπε” – Φεβρουάριος. Της έδωσα το κλαδευτήρι και πήγα κοντά να κάνω ό,τι μπορώ ώστε να μην πληγωθεί πολύ η αγαπημένη μου. Δεν είχα ξαναδεί κλάδεμα, τέτοιο κλάδεμα. Κάθε χράτς και μια μαχαιριά στην καρδιά μου.

Κάτι ψέλλισα, δεν θυμάμαι καλά … “μη αυτό”, “όχι κι αυτό”, “μα τι θα μείνει ;” Κάτι τέτοιο είπα και δεν θυμάμαι την απάντησή της αλλά κατάλαβα ότι είναι για καλό.

Κάπως έτσι έμεινε μέσα σε δύο λεπτά η αγαπημένη μου (όπως στη φωτογραφία).

Τα όμορφα τριαντάφυλλα πεσμένα στο χώμα. 

Διάλεξε δυο τρία κλαδιά για αναπαραγωγή (πρόλαβα να δω ότι είχαν ματάκια έτοιμα) και μου είπε: “Θα δεις πώς θα γίνει σε λίγο καιρό” και εννοείται κατάλαβα πως η τριανταφυλλιά μου θα ξαναγεννηθεί.

Όμως το θέαμα της αγαπημένης μου ήταν τόσο τρομακτικό, που ξέχασα να ρωτήσω τα “πώς” και τα “γιατί” της τέχνης του κλαδέματος. Έψαξα στο internet και βρήκα πολλά (φωτό).

Κράτησα μερικά κλαδιά που είχαν αρκετά ματάκια και αφού δεν μου πήγαινε να τα πετάξω, τα έβαλα σε ένα κουβά με νερό απέναντι στον ήλιο. Μια εβδομάδα πέρασε από τότε και σήμερα πολλά ματάκια άνοιξαν. 

Μια ελπίδα γεννήθηκε μέσα μου. Να φτιάξω πολλά παιδιά της αγαπημένης μου!!!

Κάποια κουβέντα σήμερα μου τα θύμισε όλα αυτά. Μια κουβέντα για τα ξερά κλαδιά του “εγώ” μας, που πρέπει να τα κλαδεύουμε μόλις χρειαστεί, χωρίς να διστάζουμε. Μια φωνή τότε μέσα μου είπε:

“Μη διστάζεις στο κλάδεμα του εγώ σου. Νέα μπουμπούκια, νέα ζωή σε περιμένει.”

Νικόλαος Νημάς

3 Μάρτη 2013.

Σε θέλω δίπλα μου να μοιραστούμε την ΕΥΘΥΝΗ.

Βλέπω πολλούς να κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα.
Βλέπω εκείνους που ενοχοποιούν αυτοκαταστροφικά τον εαυτό τους.
Βλέπω άλλους, πολλοί κι αυτοί, να βλαστημάνε οργισμένοι προς κάθε κατεύθυνση.
Βλέπω κι εκείνους, πολλοί κι αυτοί, που σιωπούν ακόμη, όπως παλιά, φοβισμένοι.
Βλέπω ακόμη τους αδιάφορους να περιμένουν άλλοι να κάνουν την αρχή.

Βλέπω την τυφλή εξέγερση να βράζει.
Βλέπω και τη μοιρολατρία να μας πνίγει.
Ανάμεσά τους η αναίδεια των αιώνιων ανεύθυνων – είναι οι “ξερόλες” και κριτές των άλλων.

Εγώ επιμένω να αναζητώ τη σύνεση και τη φρόνηση.
Εγώ επιμένω να αναζητώ το θάρρος και την ευθύνη.
Ψάχνω στα χρονοντούλαπα και βρίσκω: το καθήκον.
Αναζητώ τον Πολίτη.

Τολμώ να ονειρευτώ ένα μίγμα πάθους συνετού και σύνεσης παθιασμένης.
Αναζητώ τον Πολίτη Αγωνιστή.

Βλέπω τους περισσότερους να ρωτάνε και να αναρωτιούνται: που θα πάει αυτό τελικά;
Λίγους όμως συναντώ να αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να αναδείξω ή να επιβάλλω τη βούλησή μου, όταν ήταν καιρός, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Η αδιαφορία έφερε τους χειρότερους, τους οσφυοκάμπτες, τους καταχραστές.
Η αποχή τους έκανε ηγεμόνες.
Σήμερα πια, ο φόβος, το βουβό κλάμα, η οργή, η τυφλή βία, η μοιρολατρία σκεπάζουν τον ήλιο των παιδιών μου.

ΕΩΣ ΕΔΩ !!!

Δεν θέλω τις ελπίδες τους – παλιές μαγειρεμένες υποσχέσεις.

Θέλω την Προοπτική ΜΑΣ – χάρτη και πυξίδα.
Σε θέλω δίπλα μου να σκάψουμε τη γη, να ξεθάψουμε τις ΧΑΜΕΝΕΣ ΜΑΣ ΑΞΙΕΣ.
Σε θέλω δίπλα μου να μοιραστούμε την ΕΥΘΥΝΗ.

Νικόλαος Νημάς
Φεβρουάριος 2013