ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΧΡΟΝΟΥ = ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΖΩΗΣ.

Δεν έχουμε ανάγκη για περισσότερο χρόνο αλλά για αξιοποιημένο χρόνο.

Το αύριο δεν υπάρχει στην «Τράπεζα της Ζωής». Όσο αθώα κι αν ακούγεται η φράση «άστο γι αύριο καλύτερα», τόσο επικίνδυνη είναι όταν την χρησιμοποιούμε συχνά. Το αύριο είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην πόλη του ΠΟΤΕ.

Η βελτίωση της διαχείρισης του χρόνου μας προϋποθέτει την απόφασή μας για διαρκή και θαρραλέα εσωτερική αλλαγή όλων των συνηθειών που σπαταλούν τον χρόνο μας.

--------------------------------------------------------------------------------

Σε λίγες ημέρες, αποχαιρετώντας το 2007 θα κάνουμε όλοι μας ευχές για τον νέο χρόνο. Λίγοι θα είναι όμως εκείνοι που θα έχουν κάνει απολογισμό των πεπραγμένων τους στον χρόνο που πέρασε καθώς και πως τον διαχειρίστηκαν.

Όμως η διαχείριση του χρόνου μας είναι το βασικό εργαλείο για έναν τρόπο ζωής με υψηλές επιδόσεις, με αίσθημα ικανοποίησης και ολοκλήρωσης. Ο χρόνος είναι το πρωταρχικό στοιχείο της Ζωής.

Ζω σημαίνει έχω χρόνο μέσα στον οποίο αναπτύσσω την προσωπικότητά μου, εκπληρώνω τον γενικό σκοπό της ύπαρξής μου, όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι και μέσα στον οποίο επιδιώκω την επίτευξη στόχων που είναι εναρμονισμένοι στον γενικό σκοπό μου.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος είχε πει: «Αγαπάτε τη ζωή; Τότε μην σπαταλάτε τον χρόνο, γιατί αυτός αποτελεί το υλικό της ζωής». Ο δικός μας Νίκος Καζαντζάκης βλέποντας στα καφενεία ανθρώπους να σπαταλούν καθημερινά τον χρόνο τους έλεγε: «έτσι μου έρχεται να τους βάλω τις φωνές – Έεε ! άνθρωποι, δώστε μου ο καθένας σας μια ώρα από τον ατέλειωτο χρόνο που σπαταλάτε, να προλάβω κι εγώ να τελειώσω το έργο μου! . . .».

Μπορείτε να φανταστείτε έναν αυτοδημιούργητο κι επιτυχημένο άνθρωπο που αισθάνεται ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος από την πορεία του, ο οποίος όμως έχει μια ζωή ανοργάνωτη και ακατάστατη; Δεν υπάρχει τέτοιος. Όλοι οι αυτοδημιούργητοι, επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δίνουν μεγάλη αξία στον χρόνο τους και εργάζονται συνεχώς για να γίνουν πιο οργανωτικοί με την ζωή ώστε να είναι και πιο αποτελεσματικοί ξοδεύοντας λιγότερο χρόνο.

Ερχόμαστε στη ζωή μ’ ένα αποθεματικό χρόνου (ένα πάγιο κεφάλαιο) κληρονομημένο από το επίπεδο εξέλιξης του πολιτισμού μέσα στον οποίο θα μεγαλώσουμε. Δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε από τον δικό μας χρόνο για να ανακαλύψουμε από την αρχή όλα όσα η ανθρωπότητα, το έθνος, η φυλή μας, οι ηγέτες μας, οι επιτυχημένοι, οι πρωτοπόροι, έχουν κατακτήσει μέχρι σήμερα. Όλα αυτά, πολλά σαν υλικά αγαθά και προϊόντα και άλλα σαν γνώσεις και τεχνολογικές εφαρμογές, είναι στη διάθεσή μας για να τα χρησιμοποιήσουμε. Να τα ξοδέψουμε, να τα αξιοποιήσουμε και να τα πολλαπλασιάσουμε.

Από τον καθένα μας εξαρτάται πως θα αξιοποιήσει τον χρόνο του, ώστε να προχωρήσει πιο πέρα και να δημιουργήσει και άλλα δικά του εντελώς προσωπικά επιτεύγματα υλικά και πνευματικά.

Η διαχείριση του χρόνου είναι η διαχείριση της ζωής μας. Γι αυτό και η βέλτιστη διαχείριση του χρόνου απαλύνει πολλά υπαρξιακά ερωτήματα που βασανίζουν τον Άνθρωπο.

Τι πολυτιμότερο μπορεί κανείς να χαρίσει σ’ έναν ετοιμοθάνατο μεγιστάνα του πλούτου; Λίγο χρόνο ακόμη. Ποιο είναι το ερώτημα που δεν μπορεί όμως να απαντηθεί με απόλυτη βεβαιότητα από κανέναν όταν βρίσκεται μπροστά στον θάνατο; Είναι το ερώτημα που θα υποβάλλει στον εαυτό του: «τι έκανα στη ζωή μου τελικά; Και τι θα μπορούσα να κάνω αν είχα μια παράταση χρόνου;».

Ο άνθρωπος που λέει «αν είχα αρκετό χρόνο θα έκανα το ένα ή το άλλο . . .» είναι σίγουρο πως δεν θα βρει ποτέ χρόνο για όλα αυτά. Είναι εγκλωβισμένος στην άποψη της σπατάλης περισσότερου χρόνου και παραμελεί την αποτελεσματικότερη αξιοποίηση του χρόνου του.

Όλοι μας πιστεύουμε ότι «ο χρόνος μας – η ζωή μας είναι το σημαντικότερο για τον καθένα μας». Εν τούτοις οι περισσότεροι μοιρολατρικά αποδεχόμαστε πως άλλοι καθορίζουν τη ζωή μας και πως χιλιάδες ασήμαντα πράγματα και καταστάσεις που δεν ελέγχουμε εμείς μπορούν να την καταστρέψουν.

Ε! λοιπόν ας φωνάξουμε μπροστά στον καθρέπτη μας τη ρήση του Γκαίτε: «τα σημαντικά πράγματα ποτέ δεν πρέπει να βρίσκονται στο έλεος των ασήμαντων».

Ποτέ δεν είναι αργά να πάρουμε τη ζωή που μας ανήκει από τα χέρια των άλλων και να τη κρατήσουμε στα δικά μας χέρια.

Αν όποιος αισθάνεται την ανάγκη για καλύτερη διαχείριση του χρόνου του, επικεντρωθεί στην προσπάθεια να αποκτήσει αυτή την ικανότητα, τελικά δεν θα κερδίσει μόνον περισσότερο και ποιοτικότερο χρόνο και υψηλά επιτεύγματα αλλά κυρίως θα γίνει καινούριος άνθρωπος με νέα οπτική γωνία για τη ζωή, με περισσότερη αυτογνωσία και περισσότερο αυτοέλεγχο. Θα πορεύεται χωρίς ταλαντεύσεις και παλινδρομήσεις και χωρίς βασανιστικές αμφιβολίες. Η πίστη του για το δρόμο που έχει διαλέξει θα ενισχυθεί.

Διάβασα σ’ ένα βιβλίο την πιο κάτω υπόσχεση ενός ανθρώπου προς στον εαυτό του:

«Το σήμερα είναι ένας θησαυρός που μου έχει προσφερθεί στην ίδια ακριβώς ποσότητα ωρών, λεπτών και δευτερολέπτων που παρέχεται και στους άλλους ανθρώπους. Όμως:

Είμαι αποφασισμένος, να μην χάνω τον χρόνο μου ανησυχώντας για το τι μπορεί να συμβεί, αλλά να επενδύω τον χρόνο μου για να κάνω εγώ τα πράγματα να συμβούν. Δεν θα σκέφτομαι τι θα μπορούσα να πετύχω εάν ήμουν διαφορετικός. Δεν είμαι αυτό το «διαφορετικός», ωστόσο θα πετύχω βελτιώνοντας αυτό που είμαι.

Δεν θα λέω, «αν είχα χρόνο . . .», γιατί έτσι δεν θα βρω ποτέ χρόνο για τίποτε. Εάν χρειάζομαι χρόνο, θα πρέπει να τον δημιουργήσω. Θα ξεκινήσω ενεργώντας όλο και πιο αποτελεσματικά κι όχι χαραμίζοντας τον λιγοστό πολύτιμο χρόνο που έχω στην διάθεσή μου.

Θα επιδιώκω να βελτιώνομαι τόσο γιατί κάποιοι θα χρειαστούν την βοήθειά μου όσο και γιατί δεν πρέπει να εξαρτώμαι από την βοήθεια των άλλων. Κάνοντας τα ωφέλιμα και αποφεύγοντας τα ανώφελα θα ζήσω το σήμερα με πάθος – σαν να ήταν η τελευταία μου ημέρα πάνω στη γη.

Μην περιμένετε να με δείτε να περιμένω το αύριο, γιατί το αύριο, που δεν το δημιουργείς αλλά μόνο το περιμένεις,, δεν έρχεται ποτέ.»

Πόσοι μπορούμε να δώσουμε μια τέτοια σοβαρή υπόσχεση στον εαυτό μας; Όχι όλοι, αλλά πιστεύω σίγουρα οι περισσότεροι.

Φανταστείτε μια τράπεζα, που κάθε πρωί, σας πιστώνει στον λογαριασμό σας με 1.440 ευρώ, με την προϋπόθεση όμως να τα αξιοποιήσετε πριν έλθει η επόμενη ημέρα, διαφορετικά όσα δεν αξιοποιήσατε παραγράφονται από τον λογαριασμό. Προφανώς θα βρίσκατε χίλιους δυο τρόπους να αξιοποιήσετε όλο το ποσόν κάθε ημέρας και δεν θα σταματούσατε καμιά ημέρα, ποτέ δεν θα κουραζόσασταν, μέχρις ότου η τράπεζα θα άλλαζε γνώμη και θα σταματούσε την παροχή.

Αυτό κάνει και η «Τράπεζα της Ζωής». Κάθε πρωί ανανεώνει το συμβόλαιό μας και μας διαθέτει 1.440 λεπτά της ώρας (24 ώρες επί 60 λεπτά = 1.440 λεπτά). Όσα λεπτά δεν τα επενδύσαμε χάνονται για πάντα. Δεν προβλέπεται συσσώρευση του χαμένου χρόνου για να χρησιμοποιηθεί αύριο. Η «Τράπεζα της Ζωής» ωστόσο συνεχίζει να μας καταθέτει κάθε πρωί 1.440 λεπτά και διατηρεί το δικαίωμα να μας διακόψει το συμβόλαιο μονομερώς και απροειδοποίητα.

Το αύριο λοιπόν δεν υπάρχει στην «Τράπεζα της Ζωής». Όσο αθώα κι αν ακούγεται η λέξη αύριο, τόσο επικίνδυνη είναι όταν την χρησιμοποιούμε συχνά.

Το αύριο είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην πόλη του ΠΟΤΕ.

Η βελτίωση της διαχείρισης του χρόνου μας προϋποθέτει την απόφασή μας για διαρκή και θαρραλέα εσωτερική αλλαγή.

Η επιθυμία για καλύτερη οργάνωση του χρόνου μας δεν είναι αρκετή για να μας κινητοποιήσει και να το επιτύχουμε. Δυστυχώς «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Για να ξεπεράσουμε τη νωθρότητα που καραδοκεί πιο κάτω, τη νωθρότητα που θα μας ξαναγυρίσει στα παλιά, χρειάζεται να αναστατωθούμε – να επαναστατήσουμε εσωτερικά.

Για μια τέτοια εσωτερική επανάσταση, χρειάζεται να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας, με την αδράνειά του και τις αναστολές του. Χρειάζεται να τον δελεάσουμε με τα όμορφα οφέλη που θα έχει όταν καταφέρει να δαμάσει τις φοβερές συνήθειες που σπαταλούν τον χρόνο μας δηλαδή τη ζωή μας. Χρειαζόμαστε ισχυρά κίνητρα.

Διάβασα πολλά γραπτά δασκάλων και σοφών. Διάλεξα και προτείνω τα κατά την γνώμη μου 4 επικρατέστερα κίνητρα, που συμπυκνώνουν μέσα τους και πολλά άλλα:

• Να κερδίζω δύο επιπλέον αξιοποιημένες ώρες από κάθε ημέρα (συνεπάγεται κέρδος τριών επιπλέον παραγωγικών μηνών τον χρόνο – 25% περισσότερη Ζωή . . .)

• Να βελτιώνω διαρκώς την παραγωγικότητά μου και την αποτελεσματικότητά μου (απόλαυση αποτελεσμάτων και παραπέρα ενθάρρυνση)

• Να αισθάνομαι ότι αποκτώ εγώ όλο και περισσότερο έλεγχο στη δική μου τη ζωή, αφαιρώντας τον έλεγχο από τους άλλους (περισσότερη αίσθηση ανεξαρτησίας, ενίσχυση αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης)

• Να διαθέτω περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου και στα γύρω μου πρόσωπα (να αγαπώ τον εαυτό μου για να γίνομαι ικανός να αγαπώ εξίσου και τους γύρω μου)

Ποιες αντιστάσεις φράζουν όμως τον δρόμο για την καλύτερη διαχείριση του χρόνου μας;

Πρώτον: Οι ανησυχίες για μείωση της φυσικότητας και του αυθορμητισμού μας.

Όσοι αρέσκονται να προβάλλουν την δικαιολογία του φόβου, πως με την οργάνωση του χρόνου τους θα χάσουν την φυσικότητά τους, βολεύονται να δείχνουν την ακραία διαστροφή των ανθρώπων – ρομπότ, για να κρύψουν την δική τους αναποφασιστικότητα να ξεκινήσουν να παλεύουν για να βάλουν τάξη στη ζωή τους. Στην πραγματικότητα οι ανοργάνωτοι και οι σπάταλοι στον χρόνο, είναι μπερδεμένοι, κουρασμένοι, νιώθουν έντονο στρες και δεν είναι ποτέ άνετοι, φυσικοί και αληθινά αυθόρμητοι.

Δεύτερον: Η αρνητική αυθυποβολή και οι αυτοπεριοριστικές πεποιθήσεις.

Λένε πολλοί: «Έτσι είμαι εγώ δυστυχώς, ακατάστατος. Όλοι μου το λένε. Δεν γίνεται να αλλάξω». Η χαμηλή αυτοεκτίμηση την οποία δημιουργούν οι διάφορες μικρές και μεγάλες αποτυχίες που δεν ξεπεράστηκαν, οι επικρίσεις γονιών και δασκάλων ακόμη και για μικρά σφάλματα, οι εσωτερικές ψυχολογικές συγκρούσεις που δεν διευθετούνται έγκαιρα αλλά εκκρεμούν και διογκώνονται, είναι μεταξύ άλλων παράγοντες που παραλύουν και αυξάνουν την αδράνεια και την απώλεια κάθε ελέγχου πάνω στη ζωή.

Τρίτον: Η αναβλητικότητα και οι δικαιολογίες μπροστά σε φόβους αποτυχίας.

Λέμε συχνά: «Σήμερα δεν είμαι έτοιμος . . . άστο γι αύριο καλύτερα». Δικαιολογίες θα βρούμε πολλές και ίσως κάποιες να ευσταθούν. Πίσω όμως από το « άστο γι αύριο» κρύβεται η λάθος αντίληψη ότι μια επιτυχία μπορεί να έλθει από την μια μέρα στην άλλη. Καμιά επιτυχία με θεμέλια δεν έρχεται από την μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο να μπουν τα θεμέλια, να σηκωθεί ο σκελετός, να κτιστούν τοίχοι και οροφές, χρόνο για να γίνει λειτουργικό το οικοδόμημα κάθε επιτυχίας που δεν θέλουμε να είναι εφήμερη.

Όσοι έχουν κάνει τον προϋπολογισμό χρόνου θα ξεκινήσουν. Όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει σε «μια μέρα» δεν ξεκινάνε ποτέ. Αναβάλλουν για το αύριο.

Αλλά το επαναλαμβάνω: «Το αύριο δεν υπάρχει στην «Τράπεζα της Ζωής» και επίσης ότι «Το αύριο είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην πόλη του ΠΟΤΕ».

Εύχομαι σε όλους μας για το 2008, να είναι ένας χρόνος με σωματική και πνευματική υγεία, γεμάτος με γενναίες αποφάσεις για την ζωή μας.

Νίκος Νημάς

Δεκέμβριος 2007