Τι αλλαγή ζητούν από τον Έλληνα;

‎Ο μέσος σημερινός και παγκοσμιοποιημένος Έλληνας μπορεί ποτέ να ωριμάσει, να βρει περισσότερη πνευματική ισορροπία και να συναντηθεί ξανά με τις αξίες του?

Αυτά τα λόγια – το ερώτημα - συμπυκνωμένα τα ακούω και τα διαβάζω όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, τα νιώθω κι εγώ ως ένα βαθμό, και αυτό για μένα είναι το σημάδι της κρίσης, της κρίσης δηλαδή πρωτίστως ταυτότητας και αξιών και δευτερευόντως η οικονομική κρίση, η κρίση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας ή η κρίση του πολιτικού συστήματος.

Κάτι φαίνεται πως πάει να γίνει σε αξίες, ένα ξεκίνημα ας πούμε για την ώρα αμφίβολο και μαϊμουδίζοντας για πολλούς (αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, περηφάνια ... ξανάρχονται έμπρακτα στο προσκήνιο) όσο για την πνευματική ισορροπία δεν ελπίζω και δεν σκοτίζομαι να βρούμε αρκετή. 

Κυρίως, δεν το θεωρώ ρεαλιστικό

Είμαστε αλλιώς, ζούμε αλλιώς, ζούμε αλλού γι αλλού, είμαστε τα αιώνια άτακτα παιδιά και όποιος το παραγνωρίζει δεν έχει διαβάσει την ταραγμένη ιστορία μας από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο μέχρι σήμερα. Δεν ζούμε σαν να είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά έτσι απλά πιστεύουμε πως οι άλλοι ζούνε γύρω μας. Κάνουμε πάντοτε το αντίθετο από τα “πρέπει” και είτε με βαθιά τραύματα είτε με γρατζουνιές κάθε 30 με 40 χρόνια τη βγάζουμε ξανά καθαρή.

Εμείς είμαστε μια χαρά εδώ που είμαστε, εύκρατο κλίμα, ουρανός γαλάζιος, οι καλύτερες παραλίες, λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λαδάκι, κηπευτικά μαγειρευτά. Κατά βάθος έτσι πιστεύουμε σχεδόν όλοι, ακόμη κι όταν γκρινιάζουμε για περισσότερα. Το εμπεδώσαμε το δίδαγμα των γονιών μας: φάε τη μπουκιά σου … έ ρε κατοχή, δεν είδατε τι θα πει πείνα, άμα έρθει να δούμε τι θα κάνετε.

Και ίσως γι αυτό, παρόλο που είμαστε ακόμη χορτάτοι, μπορεί να είμαστε και έτοιμοι και για την πείνα.

Έ! έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες που συνωστίζονται στην Αττική και έμαθαν αλλιώς, θα ξεμάθουν ή θα φύγουν πίσω στα χωριά, ακόμη και στα ορεινά και στα άγονα, ίσως θα ξαναγίνουμε σκαφτιάδες, αγρότες, κτηνοτρόφοι . . . "μύγδαλα Άνναμπελ" . 
Το Ευρωπαϊκό καταναλωτικό όνειρο, κρίμα για όσους το πίστεψαν, μπορεί και να τελειώνει, δηλαδή ? αναρωτιούνται κάποιοι.

Εναλλακτικές θα βρούμε, σε όλα τα ανέκδοτα αυτό κάνει ο Έλληνας, μπόλικη πονηριά και ξεφεύγει αλλού ... out of the box ... ένας Οδυσσέας που ψάχνεται από πού ήλθε και πού πάει, με μόνο όπλο του ένα πείσμα για το ταξίδι κι εργαλείο του την πονηριά ... έστω εξυπνάδα. 

Ιστορία, μύθοι και ανέκδοτα είναι ισχυρές παιδαγωγικές διεργασίες.

AYTHN TH ΣΥΓΧΗΣΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΗ ΖΟΥΜΕ – νομίζω.

Ο Έλληνας ήταν εδώ και 2.500 χρόνια η ενσάρκωση του  
“δεν ξέρω ποιος είμαι, δεν ξέρω τι θέλω, αφήστε με ήσυχο να θαυμάζω τον ήλιο και τα αστέρια, τις ωραίες γυναίκες και τους άντρες, να μιλώ με το χώμα και να καρπίζει” ... 
κι όσοι δεν τα νιώθουν όλα αυτά αλλά γεννήθηκαν εδώ και ζούνε εδώ, με Ελληνική ιθαγένεια και καταγωγή, μάλλον παρα-μορφώθηκαν στην εσπερία ή από τα γράμματα της εσπερίας.

Τι Τραγωδίες μου λέτε πως θα ‘ρθουν και τι μου λέτε για Μεγάλες Καταστροφές και για Εμφυλίους!!!

Μα, με αυτά δεν μεγαλώσαμε ? Με αυτές τις αφηγήσεις δεν φτιάξαμε Κοινωνική και Εθνική Συνείδηση? Μας είπαν ποτέ τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε δυνατοί σαν λαός και κράτος και να μην τα ξαναζήσουμε?  
Ποτέ κανείς!!! Μα κανείς !!! … 
Μας έλεγαν πως θα είμαστε πάντοτε μικροί στην ειρήνη και δυνατοί στον πόλεμο και πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και πως είναι το μυθικό πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες της.

Και μάθαμε και είδαμε και με τα μάτια μας, όλες οι γενιές, ότι πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι σπουδαίοι και ονομαστοί Βόρειοι και Δυτικοί, που από τον πολύ τους θαυμασμό (απορία και περιέργεια) για την πάστα μας, θα μας μελετούν μέσα στα βιβλία της ιστορίας, θα μας μελετούν σαν τουρίστες και περιηγητές, που έρχονται να βάλουν τον δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, που θα γράψουν σπουδαία φιλοσοφικά και άλλα ποιητικά κείμενα για μας και θα διαλαλούν πως είναι φίλοι μας. 
Το ίδιο θα κάνουν και οι μαθητές τους και οι οπαδοί τους κι έτσι θα έχουμε πάντοτε φίλους να μας συμπαρασταθούν, να μας δέχονται στην παρέα τους με τιμές, να δίνουν για μας μεγαλύτερο αγώνα από εμάς. Εμείς αρκεί να διατηρούμε αυτήν την ακατέργαστη ομορφιά μας και να συνεχίζουν να μας ερωτεύονται οι άλλοι.

Αυτόν τον ναρκισσισμό μας, το γνωρίζουμε ότι τον έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο γι αυτό μας το ελάττωμα. Ούτε μια ας πούμε “διόρθωση” στην παιδεία μας μπορεί να αμβλύνει έστω αυτόν τον ναρκισσισμό μας. Εκτός αν εξαφανιστούν τα “μάρμαρα”, κοκκινίσει η θάλασσά μας, γκριζάρει ο ουρανός μας, χαμηλώσουν και λειανθούν τα βουνά μας, καούν όλα τα βιβλία ιστορίας μας ανά τον κόσμο, πάψουν να είναι δαντελωτές οι ακτές μας και μας ποτίζουν “ανέραστο νερό”.

Δεν γίνεται. Ζορμπάδες θα συνεχίσουν να γεννιούνται σε αυτόν τον τόπο, αλλά και ποιητές κι αιθεροβάμονες.  
Και όσο θα έχουμε μια θρησκεία που βάζει σε ίσο ύψος την πατρική αυστηρότητα με την πατρική φιλευσπλαχνία, θα συνεχίσουμε να είμαστε ανεκτικοί στα λάθη και στα παραστρατήματα. 
Τα πρέπει και οι νόμοι θα είναι πάντοτε απλώς πυξίδες και ποτέ λιμάνια για να αράξουμε. Πάντοτε θα σπάμε τους νόμους και τις συμφωνίες και πάντοτε θα είμαστε 
αφερέγγυοι σαν συνεργάτες αλλά και οι πιο έμπιστοι σαν σύντροφοι.

Αν θα μείνουμε έτσι ή αν θα αλλάξουμε δεν μπορώ να προβλέψω. 
Καταλαβαίνω όμως ότι η συνειδητοποίηση μιας ακόμη ιστορικής κρίσης ταυτότητας και προορισμού έχει ήδη ξεκινήσει για όλους τους Έλληνες.

Νίκος Νημάς - Ιούνιος 2012, παραμονές εκλογών.