Αισιοδοξία εναντίον γκρίνιας.

Μήπως με το παραμικρό πρόβλημα ή την πρώτη αντιξοότητα

αρχίζουμε τα παράπονα και τις γκρίνιες;

Μήπως κάθε μας αναποδιά τη φορτώνουμε στους άλλους ή στην κακή μας τύχη;

Θα σας μεταφέρω, κάπως ελεύθερα με δικές μου αλλαγές και κυρίως υπογραμμίσεις μια μικρή ιστορία που την διάβασα σε κάποιο βιβλίο για τη διοίκηση επιχειρήσεων. Την ιστορία αυτή διηγείται ένας αμερικανός μικρομεσαίος επιχειρηματίας, κάπως έτσι:

Μια ημέρα στο γραφείο μου είχα τις μαύρες μου. Σκεφτόμουν για κάποια πράγματα που δεν πήγαιναν τόσο καλά όσο τα είχα υπολογίσει. Ξέρετε, τα επιχειρηματικά συνηθισμένα προβλήματα για αποτελέσματα που δεν έρχονταν όσο γρήγορα τα περίμενα και παραπονιόμουν όλη μέρα.

Κάποια στιγμή μπήκε στο γραφείο μου ένα νέο παιδί μετανάστης από την Ονδούρα, ο Πέντρο. Εργάζεται σε μια εταιρεία που καθαρίζει σπίτια και γραφεία. Ο Πέντρο είναι από τους πιο θετικούς ανθρώπους που έχω συναντήσει και φυσικά είναι πάντοτε χαμογελαστός και πρόσχαρος - η προσωποποίηση της θετικής νοοτροπίας.

Τον ρώτησα για τον τυφώνα που πριν λίγες ημέρες είχε σαρώσει την πατρίδα του και για τις επιπτώσεις αυτής της θεομηνίας. Το χαμόγελό του έσβησε και μου μίλησε για απίστευτες καταστροφές, για χιλιάδες νεκρούς και ένα εκατομμύριο αστέγους.

Ο Πέντρο δεν γνώριζε ακόμη τίποτε για την τύχη της οικογένειάς του, που ζούσε στις περιοχές της καταστροφής. Δεν είχε τρόπο να επικοινωνήσει μαζί τους, αφού είχαν καταστραφεί όλες οι τηλεφωνικές γραμμές. Φαντάζεστε σε τι αγωνία ζούσε κάθε μέρα εδώ και μια εβδομάδα;

Μετά ο Πέντρο μου μίλησε για όλα όσα έκανε για να βοηθήσει έστω από μακριά τους συμπατριώτες του στη χώρα του. Συμμετείχε σε έρανο για συγκέντρωση χρημάτων, ρούχων και άλλων αναγκαίων.

Πήγε επίσης και πρόσφερε εθελοντική εργασία στα γραφεία οργανώσεων αλληλεγγύης, οι οποίες με αποστολές γιατρών και νοσηλευτών εθελοντών τους, πρόσφεραν επί τόπου βοήθεια στους πληγέντες.

Ο νεαρός Πέντρο αντί να θρηνεί και να παραπονιέται, έκανε ό,τι μπορούσε για να μειώσει τον πόνο των συμπατριωτών του. Δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτε απ’ ευθείας στην οικογένειά του, μπορούσε όμως να «στείλει» την πολύτιμη βοήθειά του έστω κι έμμεσα.

Ο Πέντρο είχε συνηθίσει να απαντά διαφορετικά στις κακοτυχίες.

Από το να σταυρώσει τα χέρια του και να γκρινιάζει για την τύχη ή για την μέριμνα του Θεού, έχει συνηθίσει να σηκώνει τα μανίκια και να μπαίνει στην άμεση δράση, κάνοντας εκείνο που θα του ζητηθεί ή εκείνο που κάθε φορά νομίζει ότι μπορεί να κάνει.

Αφού μιλήσαμε αρκετά με τον Πέντρο, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο τυχερός έπρεπε να αισθάνομαι έστω για εκείνη τη στιγμή ή για όλη μου τη ζωή μέχρι εκείνη την στιγμή, συγκριτικά με τους ανθρώπους που ζούσαν αυτή την βιβλική καταστροφή στην Ονδούρα.

Την υπόλοιπη ημέρα την πέρασα πιο χαλαρός με ανανεωμένη την ενέργειά μου, με κλονισμένη την αρνητική νοοτροπία μου και χωρίς να γκρινιάζω για τα δικά μου συνηθισμένα επιχειρηματικά προβλήματα. Συνέχισα βέβαια να ασχολούμαι με αυτά τα προβλήματα αλλά πραγματικά πιο ελεύθερος από αρνητικούς συναισθηματισμούς, έψαχνα να βρω τι φταίει, τι μπορούσα να διορθώσω, τι θα έπρεπε να διαθέσω για να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις.

Μετά από αρκετές ημέρες ξανασυνάντησα τον Πέντρο, που διατηρούσε ακόμη το φυσικό του χαμόγελο και μιλούσε κι ενεργούσε ακόμη με την ίδια θαυμάσια θετική νοοτροπία του. Τα πράγματα στην πατρίδα του δεν είχαν ακόμη σταθεροποιηθεί. Είχε αποκτήσει επαφή με την οικογένειά του, οι οποίοι ευτυχώς είχαν επιβιώσει αλλά είχαν χάσει τα πάντα στην πλημμύρα και ζούσαν σε καταφύγιο.

Μπορείτε να φανταστείτε πως είναι να χάνεις όλα όσα έχεις και να πρέπει να τα δημιουργήσεις ξανά από την αρχή και μάλιστα μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες; Να πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου από την άχαρη αρχή, να πρέπει να κάνεις ξανά υπομονή και σιγά σιγά να ξαναχτίσεις;

Ο Πέντρο είχε πραγματικά κάθε λόγο να γκρινιάζει για την κακοτυχία της οικογένειάς του και της πατρίδας του.

Όμως οι κουβέντες του όλες τριγύριζαν γύρω από δράσεις και σχέδια. Ο λόγος του έδειχνε στο μέλλον και δεν αναμασούσε το παρελθόν.

Ο Πέντρο δεν ξόδευε χρόνο και ενέργεια σε παρατεταμένα κλαψουρίσματα. Δεν τα χρησιμοποιούσε σαν δεκανίκια, όπως κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι.

Σαν επιχειρηματίας ανέκαθεν μ’ ενδιέφερε, πολύ έντονα, κάθε τι που διαφοροποιεί θετικά τους ανθρώπους, κάθε τι που τους κάνει εν τέλει πιο παραγωγικούς. Αφιέρωσα λοιπόν πιο πολύ χρόνο σε συζήτηση μαζί του αυτήν τη δεύτερη φορά που τον συνάντησα.

Διαπίστωσα ότι για τον Πέντρο κάθε στιγμή που ζούσε, το ζητούμενό του ήταν το

«τι πρέπει να κάνω τώρα, απ’ όλα εκείνα που μπορώ να κάνω, για να προχωρήσω ένα ακόμη βήμα πιο μπροστά;»

Διαπίστωσα ότι ο Πέντρο δεν είναι ένα ψυχρό άτομο αλλά απεναντίας ένας νεαρός με εσωτερικό κόσμο πλούσιο τόσο σε συναισθηματικές αντιδράσεις όσο και σε ανθρώπινα βαθιά βιωμένα συναισθήματα.

Ο Πέντρο δεν είναι ένας τυπικός ορθολογιστής ή ένας κυνικός ωφελιμιστής ή ένα σχεδόν εγωκεντρικό άτομο.

Βεβαίως, είχε θρηνήσει για την συμφορά, είχε ελευθερώσει όλη την αρνητική ενέργεια του πόνου και της οδύνης για όσα αγαπημένα πρόσωπα ή πράγματα υπέστησαν την συμφορά, αλλά είχε οριοθετήσει τον θρήνο του.

Αυτός ο πολύ νεαρός άντρας κατά έναν εντελώς αυθόρμητο τρόπο διατηρούσε μια απίστευτα σταθερή ισορροπία μεταξύ των φυσικών συναισθημάτων του πόνου, της οδύνης και της θλίψης για την απώλεια ή την συμφορά στην μια μεριά της πλάστιγγας και των ισχυρών θετικών συναισθημάτων αισιοδοξίας και αγάπης για τη συνέχιση της ζωής και την πρόοδο στην άλλη μεριά.

Κανείς δεν τον είχε διδάξει, σε κανένα σχολείο δεν του είχαν μεταδώσει αυτήν την θαυμάσια τέχνη για την διατήρηση της σοφής ισορροπίας που μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες κρατούσε.

Για τον Πέντρο αποτελούσε πραγματικά μια τρομερή σπατάλη χρόνου και ενέργειας το να σκέφτεται και να ανακυκλώνει τα παράπονά του ή την γκρίνια του για τις εξελίξεις της ζωής του. Αυτό δεν είναι μια δική μου διαπίστωση που αφορούσε τον Πέντρο, ήταν η δική του, η συνειδητή του γνώμη και άποψη για το πώς φερόμαστε στα δύσκολα.

Ήταν η θετική και αισιόδοξη στάση ζωής του, ήταν ο δικός του τρόπος να επιβιώσει και να προχωρήσει πιο ψηλά, ήταν αυτό που τον χαρακτήριζε και τον περιέγραφε ολοκληρωτικά σαν μετανάστη προερχόμενο από μια πολύ φτωχή χώρα που εργαζόταν για μια μικρή θέση στον «αμερικάνικο» ήλιο κι ίσως μια μέρα – γιατί όχι; - και στο «αμερικάνικο όνειρο» για μια άνετη ζωή.

Διαπίστωσα ακόμη ότι ο Πέντρο συμπλήρωνε τη θετική νοοτροπία του με δυο ακόμη χαρακτηριστικά του πλεονεκτήματα. Την υπευθυνότητα και την αίσθηση της προοπτικής.

Ο Πέντρο αισθανόταν αποκλειστικά υπεύθυνος για την πορεία του και δεν φόρτωνε ποτέ σε άλλους τα βάσανά του.

Είχε σαφή επίγνωση της ταξικής θέσης του στην κοινωνία αλλά δεν την χρησιμοποιούσε για άλλοθι και μοιρολατρική κλαψούρα.

Είχε όση αισιοδοξία τον προμήθευε η πίστη του στις ικανότητές του και η προσήλωσή του στους στόχους του και στα όνειρά του.

Ο Πέντρο είχε το δικό του σχέδιο για τη ζωή του, είχε χαράξει μια προσωπική πορεία και θεωρούσε προδοσία απέναντι στον εαυτό του να κάνει ακόμη και μισό βήμα πίσω εξαιτίας μιας οποιασδήποτε προσωρινής αντιξοότητας. Ιεραρχούσε τις δυσκολίες και τα βάσανά του τοποθετώντας τα ανάλογα με το μέγεθος ή την σοβαρότητά τους εκεί όπου άξιζαν. Δεν μπέρδευε τα μεγάλα με τα μικρά ή για να το πω ακόμη πιο απλά, δεν μεγαλοποιούσε τα προβλήματά του.

Ο Πέντρο λοιπόν έβλεπε την ζωή του μέσα από την δική του προοπτική.

Είχε αποφασίσει να μείνει σταθερά στη ρότα του, στον προσανατολισμό του και αυτή η απόφαση είχε περάσει τόσο βαθιά μέσα του, τον είχε αλλάξει τόσο πολύ από τότε, που σχεδόν έφηβος ξενιτεύτηκε, ώστε το αποτέλεσμα ήταν αυτή η αλλαγμένη θετική νοοτροπία και στάση ζωής να ακτινοβολεί στο χαμογελαστό και πρόσχαρο πρόσωπό του.

Τον είχε αλλάξει τόσο, που και σ’ αυτήν την μεγάλη συμφορά, σχεδόν αυτόματα, σχεδόν αντανακλαστικά αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο. Κινητοποίησε όλη αυτή τη ψυχραιμία και τη θετική ενεργητικότητα για να αντιπαλέψει τη συμφορά όπως και όσο μπορούσε. Τακτοποίησε τα συναισθήματά του, τον θρήνο του και τις σκέψεις του με θαυμαστό τρόπο, που λίγοι από τους χορτασμένους αυτού του πλανήτη θα μπορούσαν να το κάνουν.

Κάπως έτσι είναι η περιγραφή του Αμερικανού επιχειρηματία για την περίπτωση του νεαρού Πέντρο.

Αγαπητέ μου αναγνώστη, τι δείχνει αυτή η περίπτωση του νεαρού Πέντρο σε όλους εμάς τους βολεμένους «Δυτικούς» γκρινιάρηδες; Τι μπορούμε να πάρουμε από το παράδειγμά του;

• Την άρνησή του να καταφεύγει στην σπάταλη γκρίνια και στα ανώφελα παράπονα;
• Την πίστη στα όνειρά του που δεν τα εγκαταλείπει;
• Την αισιοδοξία του για το μετά την καταιγίδα;
• Την τέχνη του να ισορροπεί ανάμεσα στα θλιβερά συναισθήματα και τις θετικές σκέψεις του που τον ωθούν σε ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ και έξοδο από την μίζερη αδράνεια;
• Την ικανότητά του να μην μεγαλοποιεί κάθε πρόβλημα; Παρά μόνον αυτά που είναι πραγματικά ζητήματα ζωής ή θανάτου;
• Το χαμόγελό του και τη θετική του στάση ακόμη και απέναντι στις ακραίες συμφορές;

Όλα αυτά και πολλά ακόμη μπορούμε να πάρουμε από τέτοιους αγωνιστές της ζωής. Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, έχει απ’ τον Θεό προικιστεί με απίστευτες δυνάμεις. Ο εγκέφαλός μας είναι ένα τρομερό εργαλείο επιβίωσης αλλά και ανάπτυξης. Αρκεί να τον ποτίζουμε με πίστη, αισιοδοξία και Αγάπη. Αρκεί να τον θρέφουμε με ΟΜΟΡΦΑ ΔΥΝΑΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.

Αρκεί να μην είμαστε αχάριστοι για όσα δεδομένα καλά μας κληροδοτήθηκαν από γονείς και προγόνους και να πληρώνουμε με ευχαρίστηση και το δικό μας αντίτιμο για να παραδώσουμε στα παιδιά μας κάτι παραπάνω από αυτό που κληρονομήσαμε.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2007

ΝΙΚΟΣ Γ. ΝΗΜΑΣ