Να στοχαστούμε σιωπηλοί τις ευθύνες μας.

ΕΤΟΥΤΗ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ "ΟΧΙ του 1940" ΘΑ ΜΑΣ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Με ντροπή ή με υπερηφάνεια ? . . . θα δείξουν οι επόμενοι μήνες.
Τιμώ εκείνους που έχασαν τότε τη ζωή τους και την αρτιμέλειά τους,

που πόνεσαν από τη φρίκη του πολέμου, 

με το πιο κάτω μνημόσυνο.

- - - - - - - - - - -
Τον θείο μου τον Βασίλη Αργυρόπουλο, αδελφό της μάνας μου, δεν τον έθαψαν ο παππούς και η γιαγιά μου.

Τον έκλαιγαν θυμάμαι για πολλά χρόνια ως αγνοούμενο μέχρι που πέθαναν κι οι δύο.

Δεν γνώριζαν αν σκοτώθηκε, ποια μέρα του χρόνου να κάνουν το μνημόσυνό του.
Πριν λίγα χρόνια μάθαμε τον τόπο και τη μάχη που σκοτώθηκε τότε στη Βόρεια Ήπειρο.

Κάθε 28η Οκτωβρίου η μάνα μου έκλαιγε τον μεγάλο της αδελφό:

"παλληκαράκι σαν τα κρύα τα νερά Νίκο μου" μου έλεγε.
Έκλαιγα κι εγώ μαζί της κι αναλογιζόμουνα με τη φαντασία μου τις μάχες που πήρε μέρος, την αγωνία του θανάτου, το "ωχ μάνα μου" το τελευταίο του.
Πόνεσε πολύ αυτός ο ευλογημένος τόπος.

Το "κακό το μάτι" έλεγε μια γερόντισσα γειτόνισσα για τα πάθη των Ελλήνων.
Θα ξαναπονέσει πάλι ? - αναρωτιέμαι …
Μόνο στη διχόνια να μην ξαναπέσουμε, 

αίμα να μη χυθεί, μίσος αδελφοκτόνο να μη γνωρίσουμε 

και από κει και πέρα θα τα καταφέρουμε και ΟΧΙ να ξαναπούμε στους εξωτερικούς κινδύνους 

και ΝΑΙ να πούμε στην εσωτερική ανασυγκρότησή μας 

και να δουλέψουμε τίμια, περήφανα, παραγωγικά και αποτελεσματικά.
Να τιμήσουμε το αίμα που χύθηκε, να τιμήσουμε το δάκρυ που στέρεψε στα μάγουλα των γονιών και των παππούδων μας.

Ετούτη την 28^η Οκτώβρη να στοχαστούμε σιωπηλοί τις ευθύνες μας.

Νικόλαος Νημάς - 27/10/2012