Χιόνια στο καμπαναριό

"Χιόνια στο καμπαναριό, που Χριστούγεννα σημαίνουν ..."

Η σχολική αίθουσα του νηπιαγωγείου ήταν τεράστια και πολύ κρύα (όταν την επισκέφθηκα μεγάλος πια μου φάνηκε σχετικά μικρή - δεν υπήρχε καλοριφέρ εκείνα τα χρόνια - 1962 / 1963 στο 3ο Δημοτικό στην Άνω Ελευσίνα).
Στον χώρο δέσποζε μια μελωδική και ευτραφής γυναικεία φιγούρα, η κυρία Ελευθερία. Είμαι σίγουρος ότι θα την θυμούνται εκατοντάδες συντοπίτες μου.
Στον τοίχο ένας τεράστιος χάρτης με τις εικόνες των 4 εποχών και των 12 μηνών προσωποποιημένων (εδώ η μνήμη μου αδυνατίζει κι οι φιγούρες ξεθωριάζουν). Οι τοίχοι βαμμένοι με λαδομπογιά είχα την αίσθηση ότι ακτινοβολούσαν ψύχος.
Αγαπημένο "μάθημα" απασχόληση είχα το παιχνίδι με την πλαστελίνη. Με τον διπλανό μου δίναμε ζωή σε καβαλάρηδες και σε άρματα. Τον κρυφό θαυμασμό της κυρίας Ελευθερίας τον είχα συλλάβει και προσπαθούσα να την εντυπωσιάσω με ολοένα και νέες δημιουργίες.

Όταν έφθασε ο Δεκέμβρης η τάξη γέμισε τραγούδια Χριστουγεννιάτικα. Κάθε μέρα πρόβες, κάθε μέρα και συντονιζόμασταν καλύτερα σαν χορωδία και η επιθυμία για την έλευση των Χριστουγέννων κορυφώνονταν.
"Η Παρθένος σήμερον τον επιούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει ..." (βεβαίως προφορική η διδασκαλία).

Το ότι τα Χριστούγεννα θα είναι χιονισμένα δεν το αμφισβητούσα αφού το έλεγε το τραγούδι.

Περίμενα αυτά τα μαγικά χιονισμένα Χριστούγεννα και περίμενα και περίμενα εις μάτην.
Την επόμενη χρονιά στο βιβλίο της 1ης Δημοτικού "Ο Μίμης" έπαιζε χιονοπόλεμο με τις αδελφές του κι η ελπίδα μου για τα χιονισμένα Χριστούγεννα ξαναζωντάνεψε.
Αναρωτιέμαι ακόμη σήμερα πόσο βαθιά με επηρέασαν αυτές οι ζωγραφιστές εικόνες των Αναγνωστικών Βιβλίων. Δεν υπήρχε άλλη πηγή πληροφόρησης για τον κόσμο γύρω μου και κάθε εικόνα των Αναγνωστικών την βίωνα νοερά συμμετέχοντας στα δρώμενά της.
Εικόνες παρμένες από μια αγροτική τότε ακόμη Ελλάδα που στα μάτια μου οι περισσότερες φάνταζαν σαν εξωτικές καθώς ζούσα στο ημιαστικό περιβάλλον της Ελευσίνας που από αγροτικό μεταλλάσσονταν γρήγορα σε βιομηχανικό.

Ετούτες τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη του 2012 στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου ακούω συνεχώς τα Αμερικάνικα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και στο μυαλό μου περνούν οι Χριστουγεννιάτικες εικόνες που χαράχτηκαν στις επόμενες δεκαετίες. Μεγάλα μαγαζιά γεμάτα παιχνίδια και φώτα πολύχρωμα και ένα ποτάμι ανθρώπων να ρέει σ΄αυτά ψωνίζοντας, ψωνίζοντας, ψωνίζοντας ...

Κι ένα τραγούδι κολλημένο στα αυτιά μου μόνιμα:
"Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ευτυχισμένα, δεν γίνονται αγάπη μου, χωρίς εσένααα ...".

Και σήμερα το απόγευμα άκουσα πως κάποια σχολεία στη Βόρειο Ελλάδα δεν θα λειτουργήσουν αν δεν μπει πετρέλαιο για τη θέρμανσή τους. Θυμήθηκα πως είμαστε στην χρονιά της οικονομικής κρίσης και θύμωσα. Θύμωσα που κάποια παιδιά θα κρυώνουν στο σχολείο τους και ξαφνικά με πήραν τα δάκρυα γιατί θυμήθηκα το Νηπιαγωγείο μας, θυμήθηκα εκείνους τους κρύους χειμώνες στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Θυμήθηκα το μαγκάλι και μετά την ξυλόσομπα στο πατρικό μου, θυμήθηκα που κρύωναν τα χέρια μου μέχρι που άρχιζα το παιχνίδι με την πλαστελίνη στο θρανίο και ζεσταίνονταν από την χαρά της δημιουργίας, θυμήθηκα πόσο μας ζέσταινε η φωνή της κυρίας Ελευθερίας.
Θυμήθηκα ξανά ...
"Χιόνια στο καμπαναριοοοοο, που Χριστούγεννα σημαίνουν,
χιόνια στο καμπαναριοοοο, ξύπνησε όλο το χωριό.
Ντιν, νταν ντααααν Ντιν νταν ντααααν" .....

Δεκέμβρης 2012 - προσπάθειες μιας άλλης πατριδογνωσίας.
Νίκος Νημάς