"Η εκδίωξη των εμπόρων από τον ναό".

Πριν την Σταύρωση που περίμενε, δεν έμεινε μόνον στα ιερά λόγια.
Προχώρησε στην τελευταία κορυφαία συμβολική και παραδειγματική πράξη της κοινωνικής παρουσίας Του.
ΕΚΔΙΩΞΕ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΟ.

Έδειξε ένα ακόμη σημείο του χρέους μας πέρα από την εσωτερική αλλαγή που επαγγέλλονταν για τον κάθε άνθρωπο. Έδειξε, στους ανθρώπους και την κατεύθυνση του κοινωνικού μας χρέους, τον στόχο κάθε κοινωνικής αλλαγής.

Δεν το έκανε ήρεμος αλλά οργισμένος και αυτό έχει τη ιδιαίτερη σημασία του, όταν Εκείνος ο ίδιος αντιμετώπισε λίγο μετά δικαστές και δήμιους με πραότητα και συγχώρεση.

Δεν στράφηκε κατά των εμπόρων σαν επάγγελμα αλλά κατά των βέβηλων της πίστης και της εμπιστοσύνης του λαού απέναντι στους άρχοντες που εκμεταλλεύονταν την ανοχή του λαού και εισέπρατταν κέρδη μέσα από το ανήθικο παραεμπόριο.

Ο ναός τότε εκτός από θρησκευτικό κέντρο, ήταν και το κέντρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής των Εβραίων.

Η ενότητα της Ατομικής και Κοινωνικής Συνείδησης αποτυπώνεται σε αυτήν την Θεία Πράξη. 

Είναι το τελευταίο Του μήνυμα για την ΕΥΘΥΝΗ στο οποίο δεν διαχωρίζεται η ευθύνη απέναντι στην ατομική μας σωτηρία από την κοινωνική μας ευθύνη για την κοινωνική ελευθερία και δικαιοσύνη.

Πώς το κατανοούμε αυτό σήμερα στην χώρα μας ? . . . .

Νίκος Νημάς - Μεγάλη Πέμπτη 2012.