Τι θα ψηφίσουμε φίλε μου ;

Τι περιμένουμε από το πολιτικό σύστημα ; 

Τι διαφορετικό μπορούμε εμείς οι πολίτες ;

Τι θα ψηφίσουμε φίλε μου ?

Το ερώτημα μου το έθεσε ένας φίλος σε ιδιαίτερο μήνυμα.

Δίνω την δική μου απάντηση ξεκάθαρα:

1.   Λευκό ή άκυρο δεν θα ψηφίσω. Δεν το έκανα ποτέ μου από σεβασμό στο δικαίωμά μου να επιλέγω, από σεβασμό στο δημοκρατικό μου δικαίωμα να επηρεάζω τις αποφάσεις που αφορούν το μέλλον το δικό μου, των παιδιών μου και της πατρίδας μου. Εννοείται ότι δεν διανοούμαι καν την αποχή.

2.     Ούτε τον δικομματισμό ψήφισα ποτέ μου και εννοείται ούτε και τώρα μπορώ να το κάνω, τώρα που αποκαλύπτεται η εγκληματική ζημιά την οποία εδώ και χρόνια συσσώρευσε στα κεφάλια μας.

3.   Ακραίες φωνές, όσο κι αν προσπαθούν να εμφανιστούν σαν γνήσιοι εκφραστές της λαϊκής αγανάκτησης, δεν τις εμπιστεύομαι ποτέ, εγώ προσωπικά, τόσο από μια παγιωμένη πολιτική τοποθέτηση αλλά και σαν χαρακτήρας – δεν μου πάνε. Όλοι νιώθουμε την ιερή αγανάκτηση, εκτός από τα παχύδερμα που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Η οργή και ο θυμός είναι απαραίτητα για να ξυπνήσουμε αλλά δεν είναι καλοί σύμβουλοι για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών. Οι ακραίες φωνές είναι φωνές αυτοκαταστροφής.

                               

        Δεν έχω αποφασίσει λοιπόν για τις επικείμενες εκλογές και είμαι χαλαρός ως προς αυτό.

"Χαλαρός . . . σε μια τέτοια ζέουσα κατάσταση?" ήταν η φυσική αντίδραση του φίλου - ίσως και η δική σου φίλε αναγνώστη.

"Τώρα που όλοι καίγονται να μην κάνουν ξανά λάθος επιλογή? Τώρα που όλοι καίγονται να διορθώσουν με μια ψήφο όλες τις προηγούμενες λάθος επιλογές τους?" μου είπε συνεχίζοντας ο φίλος μου.

Η απάντησή μου:

Δεν πιστεύω ότι οι επικείμενες εκλογές θα μπορέσουν να δώσουν λύση ή ότι θα ηρεμήσουν το πολιτικό τοπίο αλλά με τα δεδομένα των δημοσκοπήσεων (που δεν τις εμπιστεύομαι και απόλυτα) θα προετοιμάσουν ίσως την λύση που θα έλθει πολύ αργότερα.

"Αργότερα . . . δηλαδή ?" ρώτησε για να καταλάβει ο φίλος μου.

Απαντώ: Τίποτε δεν έχει κριθεί σχετικά με μνημόνιο, έξοδο από την Ευρωζώνη, απομόνωση από τους Ευρωπαίους Εταίρους μας, χρεοκοπία, κατάρρευση της Ευρωζώνης κ.λ.π. - όλα μπορούν να συμβούν - αλλά στον πάτο που βρισκόμαστε υπάρχει και μια άλλη λούμπα με βρωμόνερα και ίσως και να πέσουμε μέσα.

Η λούμπα είναι να στραφεί μια μειοψηφία, σημαντική όμως, σε πολύ ακραίες τοποθετήσεις μέρος της σε ακροδεξιές και το άλλο μέρος της σε ακροαριστερές, με γνώμονα την απόγνωση και όχι την ορθή κρίση. Τέτοιες μειοψηφίες προκαλούν θόρυβο και δίνουν λαβή για ιδεολογική τρομοκρατία από τη μεριά του κατεστημένου.

Όπως καταλαβαίνεις φίλε μου, το πολιτικό ενδιαφέρον μου δεν εστιάζεται μόνον στην "οικονομική δυστυχία" αλλά και στην "δημοκρατική απόκλιση". Οι δημοκρατικές παρεκτροπές είναι το επείγον και το πιο σημαντικό ταυτόχρονα και ήδη ζούμε μια παρεκτροπή τα δύο τελευταία χρόνια όχι από τους ακραίους αλλά από εκείνους που σαν κυβερνώντες εξαπατούσαν κατ εξακολούθηση και συμπεριφέρθηκαν στον λαό με το αλαζονικό ύφος και ήθος της ανελέητης εξουσίας.

Θεωρώ προϋπόθεση για ορθές λύσεις την ανόθευτη δημοκρατική έκφραση, οπότε προσπαθώ να ανιχνεύω μέσα από τις αντιδράσεις των πολιτών, εκείνα τα ρεύματα πολιτικής αυτοσυνειδησίας που θα γεννήσουν το Νέο Υγιές Πλειοψηφικό Ρεύμα.

Τι ορίζω ως Νέο Υγιές Πλειοψηφικό Ρεύμα ?

Δεν μπορώ να το πω με δύο λόγια ή να επεκταθώ σε αυτό το άρθρο αλλά τα κείμενα της πολιτικής κίνησης του "Κύκλου των Χαμένων Αξιών" που μετεξελίσσεται αυτόν τον καιρό σε έναν νέο πολιτικό σχηματισμό, την “Κοινωνία των Αξιών”, το προσδιορίζουν με μεγαλύτερη σαφήνεια. Δουλεύω για την ώρα πάνω σε αυτό με πολλές εκατοντάδες ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα, για να μπορέσουμε να το εκφράσουμε και να το προτείνουμε ανοιχτά και δημόσια κάποια στιγμή, που εμείς θα την επιλέξουμε αντί να επιλέξει η στιγμή εμάς.

Σε λίγο καιρό όσοι ασχοληθήκαμε με τον "Κύκλο των Χαμένων Αξιών" θα εκφραστούμε με περισσότερη πολιτική σαφήνεια συλλογικά και το ίδιο θα κάνω κι εγώ προσωπικά.

Πρέπει να προσθέσω όμως σχετικά με τα τρέχοντα, ότι δεν πιστεύω πως θα έχει μακροβιότητα το επόμενο κοινοβούλιο και η επόμενη κυβέρνηση – ίσως ούτε και η μεθεπόμενη. Θα μπούμε σε μια (σύντομη ελπίζω) περίοδο πολιτικής αστάθειας και μεγάλης ρευστότητας στις προτιμήσεις της μεγάλης σιωπηλής πλειοψηφίας. Θεωρώ κατά συνέπεια ότι αυτές οι μεταβατικές κυβερνήσεις είναι αναπόφευκτες μέχρι να κατασταλάξει η πολιτική αφύπνιση της πλειοψηφίας και το αποτέλεσμα θα είναι να κάνουν κι άλλη ζημιά στο σύντομο διάστημα που θα κάθονται στην εξουσία (ό,τι προλάβουν).

Για να υπήρχε η ελπίδα κάποιο κόμμα ή κάποιος ηγέτης (μια ισχυρή πολιτική προσωπικότητα με δημοφιλία) να παρέμβει σε αυτό το μεταβατικό διάστημα θα έπρεπε να έχει ήδη αναδειχτεί εδώ και δύο χρόνια. Δεν υπήρξε όμως και αυτό είναι το έλλειμμα σήμερα που δημιουργεί αμηχανία γι αυτές τις επικείμενες εκλογές.

Θα υπάρξουν όμως και θα γεννηθούν μέσα στο μεταβατικό διάστημα. Πάνω σε αυτό εργάζομαι κι εγώ.

Αρκετά πια

με τους άσχετους καριερίστες της Πολιτικής, αρκετά πια με τους γόνους των πολιτικών, αρκετά πια με τους τυχοδιώκτες, αρκετά πια με τους ανίδεους και τους ερασιτέχνες, αρκετά πια με τα λαμόγια και τα τρωκτικά.

Καιρός είναι

οι άνθρωποι με γνώσεις διοίκησης, εμπειρία και αίσθηση καθήκοντος να ενθαρρυνθούν και να επιλεγούν από μια μεγάλη σκεπτόμενη και αποφασισμένη πλειοψηφία, ώστε να ασκήσουν και ορθή Πολιτική αλλά και Χρηστή Διοίκηση.

Ας δώσουμε από την επομένη των εκλογών, την πρωτεύουσα θέση στο ήθος, στις αρχές και στις αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού, του ανθρωπισμού και της αμοιβαίας συνεισφοράς στο κοινό συμφέρον.

Ο πολιτικός χρόνος που θα χει η νέα κυβέρνηση θα ‘ναι ελάχιστος – είτε είναι αυτοδύναμη όπως ονειρεύεται κατά τις επιταγές των Ευρωπαίων ο Α.Σαμαράς, είτε συγκυβέρνηση όπως εκλιπαρεί ο Ε.Βενιζέλος. Αν τα πράγματα δεν βελτιωθούν και οι πολίτες δεν δουν όχι βελτίωση, αλλά τουλάχιστον άμεσες διαρθρωτικές αλλαγές κι ένα ρεαλιστικό μεγαλόπνοο εθνικό σχέδιο, που να οδηγεί έστω σε βάθος χρόνου στην έξοδο από το τούνελ της ύφεσης και της δυστυχίας, τότε θα είναι η ώρα της ριζικής ανατροπής του σημερινού πολιτικού σκηνικού.

 Αυτό για να γίνει απαιτεί δυνάμεις έτοιμες να προτείνουν επεξεργασμένες λύσεις κι όχι όπως πάει να γίνει σήμερα με διάφορα νέα κόμματα που δημιουργούνται από παλιά υλικά και επιχειρούν να διασωθούν ατομικά, κεφαλαιοποιώντας την αγανάκτηση των πολιτών, χωρίς να προτείνουν ουσιαστικά τίποτα εφικτό και ρεαλιστικό.

Πρέπει να κυριαρχήσει ο άνθρωπος

και η κοινωνία πάνω στην οικονομία.

Να ξαναβρούμε τις αξίες μας και να καταρτίσουμε επιτέλους ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Αυτό όμως δεν πρόκειται να προέλθει από το παρόν πολιτικό σύστημα. Θα το γεννήσει η ανάγκη και η τόλμη όσων θα αφιερώσουμε το ατομικό βραχυπρόθεσμο συμφέρον στο συλλογικό και στο μακροπρόθεσμο.

Διάβασα κάπου -  το διαβάζουμε όλο και πιο συχνά κάπως έτσι τον τελευταίο καιρό:

"Ο πολιτικός δεν είναι παρά ένας εγωιστής. Μέσα του νιώθει κενός - και φοβάται αυτό το κενό. Θέλει να είναι κάποιος ώστε να μπορέσει να ξεχάσει το δικό του κενό. Η ισχύς της εξουσίας του δίνει την ευκαιρία να το κάνει πάνω στα κεφάλια μας."

Αγαπητοί μου συμπατριώτες επιτρέψτε μου να σχολιάσω τα ανωτέρω με διάθεση όχι ανατροπής αλλά συμπλήρωσης. Έχοντας κατά νου αρκετούς από όσους και εγκλήματα έπραξαν και εγκληματικά λάθη έκαναν και προσβλητικό για τον λαό ύφος και ήθος αλαζονείας επέδειξαν, ο καθένας μας θα συμφωνήσει με τα πιο πάνω.

Αλλά αν ορίσουμε διαφορετικά τον πολιτικό ? Αν ξεκινήσουμε από την έννοια πολίτης ?

Αν σκεφθούμε όπως ο Πλάτων και πούμε: 

Αν σαν μέλος της κοινωνίας δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την Πολιτική τότε είσαι καταδικασμένος να σε κυβερνούν οι χειρότεροι, οι χειρότεροι από εσένα, ενώ πραγματικά θα επιθυμούσες να σε κυβερνάνε οι καλύτεροι (αντιπροσωπευτική δημοκρατία) ή στην ιδανικότερη περίπτωση να έχεις μέρος της ευθύνης στη διακυβέρνηση των κοινών υποθέσεων και δικαίωμα να επηρεάζεις πολύ άμεσα τις αποφάσεις (άμεση δημοκρατία).

Πολίτης είναι αυτός που συμμετέχει ενεργά στις αποφάσεις των κοινών υποθέσεων.

Δεν επεκτείνομαι περισσότερο στην έννοια πολίτης. Αν όμως κάπως έτσι ορίσουμε τον Πολίτη, τότε ποια είναι κατ΄ επέκταση η έννοια του Πολιτικού?

Αναγκαστικά τότε Πολιτικός είναι εκείνος εκ των ωρίμων Πολιτών που έχει τα πιο πάνω χαρακτηριστικά του Πολίτη  και ο οποίος διατίθεται να αφιερώσει μέρος του χρόνου του - της ζωής του - στα κοινά πράγματα,  με την έγκριση των υπολοίπων μέσα από τις διαδικασίες της ελεύθερης δημοκρατικής εκλογής. 

Προϋπόθεση για να εκλεγεί (προτιμηθεί) από τους υπολοίπους πολίτες, θα είναι να έχει επιδείξει πριν πρωτοεκλεγεί,

·        ικανότητες σε κάποιους τομείς, 

·        αποτελεσματικότητα στο επάγγελμά του, 

·        έμπρακτο ενδιαφέρον για την κοινωνική συνοχή και ευημερία, 

·        διαθεσιμότητα να υπηρετεί τους άλλους, με σεμνότητα,

·        ένα ελάχιστο επίπεδο ανιδιοτέλειας, 

·   ένα όσο το δυνατόν υψηλό επίπεδο ακεραιότητας (συμφωνία λόγων, έργων, στάσης και συμπεριφοράς) αλλά και ανεξαρτησίας. 

 Κατά βάθος να είναι τόσο καλά γνωστός στους συμπολίτες του, που το ένστικτό τους να τους διαβεβαιώνει ότι δεν έχει μέσα του το εγωιστικό κενό, ότι είναι ολοκληρωμένος σαν κοινωνικό ον και να μπορούν να τον εμπιστευθούν ότι θα αντέξει στο τραγούδι των σειρήνων της μάγισσας Κίρκης - βλέπε της εξουσίας.

Δεν είναι ιδανικό αυτό !!! Όχι και το πιστεύω.

Υπάρχουν περισσότεροι τέτοιοι συμπολίτες μας από όσους χρειαζόμαστε.

Δεν τους προτιμούσαμε και αποθαρρύνονταν.

Αν εμείς αλλάξουμε ως Πολίτες, τότε από εμάς θα αναδειχθούν οι ικανότεροι και οι ωριμότεροι.

Τώρα που πάθαμε, θα μάθουμε ?

Λοιπόν φίλε μου, εγώ θα ψηφίσω με κριτήρια

και όχι με συμπάθειες.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2012

ΝΙΚΟΣ Γ. ΝΗΜΑΣ