Η αδράνεια κι η ανυπομονησία σκοτώνουν τα όνειρά μας.

Τα όμορφα όνειρα, που αξίζουν θυσίες, γεννιούνται όταν φύγει από τη μέση η αδράνειά μας και στη συνέχεια μεγαλώνουν όταν φύγει από τη μέση κι η ανυπομονησία μας. Για να νικηθούν οι φόβοι μας πρέπει τα κίνητρά μας να είναι πολύ πιο δυνατά από τους φόβους μας και να εξυπηρετούν τους ανώτερους σκοπούς της ύπαρξής μας.

Ο φοβισμένος δεν ξεκινά ποτέ για πουθενά. Από την άλλη μεριά ο θαρραλέος που είναι ανυπόμονος, που τα θέλει όλα να γίνουν εδώ και τώρα, εύκολα εγκαταλείπει την προσπάθεια χωρίς να ολοκληρώσει, επειδή η ανυπομονησία του τον συμβουλεύει να αναζητήσει τυχοδιωκτικά άλλους σκοπούς.

Άρθρο μου, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο 2009, στη μηνιαία τοπική εφημερίδα Θριασίου Πεδίου «Επαγγελματίας και Καταναλωτής». Νίκος Νημάς

Οι δύο κορυφαίοι δολοφόνοι ονείρων είναι η αδράνεια κι η ανυπομονησία.

Η αδράνεια από τη μια μεριά, βαλτώνει τη ζωή μας και μας καταδικάζει να στερηθούμε τις επιτυχίες.

Η ανυπομονησία για επιτυχίες από την άλλη μεριά, δεν μας χαρίζει τίποτε άλλο από πονοκεφάλους και λάθη.

Την πρόοδο τη φέρνουν οι αλλαγές (αν και κάθε αλλαγή δεν είναι απαραίτητα πρόοδος).

Οι αλλαγές είναι μετακίνηση από τις θέσεις της στασιμότητας.

Για να μετακινηθούμε πρέπει να ξεπεράσουμε την εσωτερική μας αδράνεια.

Την αδράνεια αυτή την τρέφουν οι φόβοι που έχουμε για την πιθανή αποτυχία.

Πολύ συχνά βαθιά μέσα μας και κάτω από αυτούς τους φόβους της αποτυχίας, υπάρχουν πιο καλά κρυμμένοι και οι φόβοι απέναντι στην επιτυχία. Ναι, υποσυνείδητα όλοι ανησυχούν μπροστά στην επιτυχία παρ’ όλον ότι την ονειρεύονται και την επιδιώκουν. Πολύ περισσότερο, εκείνοι που δεν έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση. Αμφιβάλλουν αν θα μπορέσουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων όταν έλθει η επιτυχία και αγχώνονται προκαταβολικά.

Για να νικηθούν οι φόβοι μας πρέπει να γίνουν μικρότεροι από τα κίνητρά μας και για να το πούμε καλύτερα πρέπει τα κίνητρά μας να είναι πολύ πιο δυνατά από τους φόβους μας. Αν έχουμε μικρά και αδύναμα κίνητρα τότε οι φόβοι μας μεγεθύνονται, γίνονται υπερβολικοί και κατατρώγουν κάθε μας πιθανότητα να αναπτυχθούμε στη ζωή.

Τα μεγάλα κίνητρα τα γεννούν μόνον οι ανώτεροι σκοποί. Ο καθένας μας βάζει πολλούς σκοπούς στη διάρκεια της ζωής του. Κάποιοι από τους πολλούς σκοπούς μας είναι αυτοί που τους λέμε «ανώτερους σκοπούς».

Μερικοί ανώτεροι σκοποί για τους περισσότερους ανθρώπους είναι για παράδειγμα:

- το να κάνουν μια ευτυχισμένη οικογένεια,

- το να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ζωή κατάλληλη για να εφοδιαστούν με τα απαραίτητα που θα τα κάνει να αναπτυχθούν αυτοδύναμα,

- το να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο τις υπηρεσίες τους,

- το να ξεπεράσουν τη φτώχια και τις αδυναμίες που κληρονόμησαν από τους γονείς τους,

- το να κερδίσουν την αναγνώριση και την επιβράβευση των συνανθρώπων τους,

- το να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και τον κόσμο,

- το να έχουν μια εσωτερική επικοινωνία με το Θείο και μια αρμονική σχέση με τη Φύση

- και πολλοί άλλοι ιδιαίτεροι για τον καθένα.

Οι ανώτεροι σκοποί μας είναι παιδιά του δικού μας, εντελώς προσωπικού, του μοναδικού Σκοπού Ύπαρξης. Έχει ο καθένας μας ορίσει τον “Σκοπό του”; Ξέρει τη δική του “Αποστολή πάνω στη γη”; Υπάρχει μέσα του κάτι τέτοιο, που όλοι οι ανώτεροι σκοποί του να πηγάζουν από αυτό και να εξυπηρετούν τελικά αυτό;

Εκείνος που ίσως δεν βρέθηκε ακόμη μπροστά σ’ ένα τέτοιο ερώτημα, σίγουρα δεν γνωρίζει ότι ναι, υπάρχει μέσα του κάποιος από τους ανώτερους σκοπούς του ο οποίος είναι πάνω από τους άλλους. Είναι ωφέλιμο να ξεκινήσει κανείς να στοχάζεται πάνω σ’ αυτό. Θα ανακαλύψει την πυξίδα που του έλειπε.

Σχηματικά λοιπόν έχουμε την εξής ακολουθία προϋποθέσεων για την προσωπική μας ανάπτυξη:

1. Ο Προσωπικός Σκοπός Ύπαρξης του καθενός μας, γεννά και καθορίζει τους υπόλοιπους ανώτερους σκοπούς μας και αυτοί στη συνέχεια δημιουργούν τα δυνατά μας κίνητρα ζωής
2. Έχοντας επίγνωση των δυνατών μας κινήτρων μικραίνουν οι φόβοι μας για κάθε πιθανή αποτυχία. Όσο μικραίνουν αυτοί οι φόβοι, τόσο πιο εύκολα ξεπερνιέται η αδράνειά μας να δράσουμε.
3. Όσο πιο έτοιμοι είμαστε να μπούμε στη δράση τόσο πιο εύκολα θα κάνουμε τις επιλογές μας και θα πάρουμε τις αποφάσεις μας χωρίς να κωλυσιεργούμε.
4. Από τη στιγμή που κάνουμε επιλογές και παίρνουμε αποφάσεις μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε και τις αναγκαίες αλλαγές στη ζωή μας, στη νοοτροπία μας και στον τρόπο δράσης και συμπεριφοράς μας.
5. Τότε μόνον είμαστε ικανοί να προσηλωθούμε σε στόχους που εξυπηρετούν τους σκοπούς μας. Η απόλυτη προσήλωση στους στόχους μας διευκολύνει πλέον τη μετακίνησή μας προς τα εμπρός, προς την πρόοδο και την προσέγγιση των επιτυχιών.

Στην πορεία μας προς τα εμπρός θα συναντήσουμε εμπόδια.

Τα πρώτα εμπόδια είναι μέσα μας και τα πιο σοβαρά από αυτά είναι οι συνήθειες που έχουμε αποκτήσει. Είναι εκείνες οι συνήθειες που μας καθηλώνουν κόντρα στις αλλαγές. Η τρομερότερη αρνητική συνήθεια είναι η αναβλητικότητα μπροστά στην ανάληψη δράσης. Το γνωστό σε όλους μας “Ας το για αύριο . . .”

Βεβαίως υπάρχουν και πολλά εξωτερικά ισχυρά εμπόδια. Η άσχημη οικονομική μας κατάσταση, οι τρέχουσες απαιτήσεις για την επιβίωση, το αρνητικό περιβάλλον εργασίας, το αρνητικό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, ο κοινωνικός μας κύκλος, οι άνθρωποι που μας περιστοιχίζουν, η οικονομική κρίση κ.λ.π.

Για να ξεπεράσουμε τα κάθε λογής εμπόδια χρειαζόμαστε Επιμονή και Χρόνο. Η επιμονή ζητάει την σταθερή και ισχυρή μας θέληση και ο χρόνος ζητάει την ακάματη υπομονή μας.

Για να έχουμε όμως την απαραίτητη θέληση και υπομονή πρέπει να έχουμε Πίστη στον σκοπό που επιδιώκουμε.

Πρέπει να πιστεύουμε ότι ο σκοπός μας αξίζει.

Να πιστεύουμε δηλαδή ότι τα κέρδη μας, όταν πετύχουμε τον σκοπό μας, θα είναι τελικά έστω και μακροπρόθεσμα, μεγαλύτερα από το αντίτιμο που θα έχουμε καταβάλει.

Να πιστεύουμε επίσης ότι έτσι κι αλλιώς, ακόμη και αν το κόστος που θα πληρώσουμε είναι υπερβολικά μεγάλο, ο συγκεκριμένος σκοπός μας υπηρετεί κάποιον από τους ανώτερους σκοπούς μας και γι αυτό αξίζει τις όποιες θυσίες.

Η αληθινή πίστη σε έναν ανώτερο σκοπό είναι αυτή που μας κάνει να λέμε “αφού το πιστεύω, θα γίνει”. Εκείνοι που δεν έχουν πίστη συνήθως λένε σαν τον άπιστο Θωμά, “αφού το δω, τότε θα το πιστέψω”.

Οι δυσκολίες όμως σε μια πορεία για αλλαγές και προσωπική πρόοδο δεν τελειώνουν με την απόκτηση της πίστης. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος βρίσκεται ήδη στην πορεία για κάποιο σκοπό του που οραματίστηκε ότι αξίζει. Έχει απαντήσει σε αμφιβολίες και δισταγμούς, έχει ήδη νικήσει την αδράνεια. Έχει λοιπόν ξεκινήσει μια νέα πορεία αλλαγής και δημιουργίας και βλέπει μπροστά του να ξεπροβάλουν τα πρώτα εμπόδια. Δεν φοβάται, είναι αποφασισμένος και ορμά κατά πάνω τους να τα γκρεμίσει.

Τώρα όμως πρέπει να μάθει να νικά και την ανυπομονησία του. Αν είναι ανυπόμονος να φέρει την επιτυχία του σκοπού του σήμερα κιόλας, τότε σε λίγο θα δοκιμάσει πονοκεφάλους από τα λάθη του και κάθε λογής αγωνίες.

Όλοι όσοι έχουμε αρκετή εμπειρία από τη ζωή, γνωρίζουμε πως κάθε έργο απαιτεί να δαπανήσουμε ενέργεια και χρόνο. Ούτε στη φύση, ούτε στη ζωή των ανθρώπων υπάρχει έργο που να παράγεται από το μηδέν και σε μηδέν χρόνο.

Σ’ όλες τις περιπτώσεις στη ζωή μας, πρέπει πρώτα να δώσουμε για να έχουμε στη συνέχεια το δικαίωμα να πάρουμε.

Η ενέργεια που θα δώσει αρχικά κανείς, απαιτεί πάθος, ζήλο, τόλμη, σταθερή και ισχυρή θέληση, ίσως και λίγη τρέλα παραπάνω και οπωσδήποτε τη φλόγα της πίστης του στο σκοπό του. Τα έχει; Τότε έχει ήδη συσσωρεύσει την αρχική ενέργεια που θα δαπανήσει για το έργο του. Έχει το αρχικό αποθεματικό του κεφάλαιο.

Τώρα όμως που κατάφερε να ξεκινήσει, δεν θα παλέψει μόνον με τα εμπόδια που θα απορροφήσουν την ενέργειά του. Τώρα θα παλέψει και με τον χρόνο. Όχι τόσο με τον πραγματικό, τον αντικειμενικό χρόνο που απαιτεί το έργο που σκοπεύει να εκτελέσει, όσο με την εσωτερική του αίσθηση του χρόνου.

Τον χρόνο τον βιώνουμε μέσα μας σαν ρυθμό, σαν ταχύτητα στην πορεία μας και σαν επιτάχυνση ή επιβράδυνση μπροστά στα εμπόδια που θα συναντήσουμε στην κάθε πορεία. Δεν θα πω κάτι καινούριο, θα πω μόνον ότι στην ευθεία πατάμε γκάζι και πριν τις στροφές ή τα εμπόδια πατάμε φρένο. Είναι φυσικό ότι πουθενά δεν φθάνουμε μόνον πατώντας γκάζι ή μόνον πατώντας φρένο.

Η σοφία στην οδήγηση είναι να επιλέγεις κάθε λεπτό την κατάλληλη υψηλότερη ή χαμηλότερη ταχύτητα έτσι ώστε να φθάσεις τελικά στον προορισμό σου με την βέλτιστη μέση ταχύτητα αλλά και με ασφάλεια. Η οδήγηση στο ταξίδι της Ζωής διέπεται από τον ίδιο κανόνα. Δεν είναι τυχαίο το πανάρχαιο ρητό «όποιος βιάζεται σκοντάφτει» ή το άλλο που λέει «σπεύδε βραδέως».

Είναι λοιπόν στο χέρι μας να αποδεχτούμε ότι ο καθένας μας ξεχωριστά και μόνος του πρέπει να βρει, χωρίς έτοιμες συνταγές, το δικό του μέτρο ανάμεσα στην αδράνεια του φοβισμένου ανθρωπάκου και στη βιασύνη του ανυπόμονου και επιπόλαιου.

Ο φοβισμένος δεν ξεκινά ποτέ για πουθενά. Από την άλλη μεριά ο θαρραλέος που είναι ανυπόμονος, που τα θέλει όλα να γίνουν εδώ και τώρα, εύκολα εγκαταλείπει την προσπάθεια χωρίς να ολοκληρώσει, επειδή η ανυπομονησία του τον συμβουλεύει να αναζητήσει τυχοδιωκτικά άλλους σκοπούς.

Πολλά όμορφα και αισιόδοξα ξεκινήματα ανθρώπων με ενθουσιασμό και πίστη κατέληξαν άδοξα σε τρομερές αποτυχίες ή και τραγωδίες. Τους έλειπε η σύνεση και η επίγνωση του κανόνα “δούλευε σωστά και με ρυθμό . . . και περίμενε”.

Τα όμορφα όνειρα, που αξίζουν θυσίες, γεννιούνται όταν φύγει από τη μέση η αδράνειά μας και στη συνέχεια μεγαλώνουν όταν φύγει από τη μέση και η ανυπομονησία μας.