Άρνηση

ξένη δημοσίευση
Αναρτήθηκε από ΞΕΝΗ 3.12.11
στο ιστολόγιό της
http://imerologiomiasksenis.blogspot.com/2011/12/blog-post.html

Το χειρότερο που έφερε η οικονομική κρίση δεν είναι η φτώχια. Το χειρότερο είναι η μιζέρια, η μίρλα και η γκρίνια. Ακόμη και αν εσύ το έχεις πάρει απόφαση ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και σίγουρα δεν θα αλλάξει αυτό για τα επόμενα χρόνια (προσπαθώντας να δεις τι θα κάνεις), δεν πρόκειται να ησυχάσεις με τα όσα ακούς γύρω σου.

Αυτή η εποχή ανήκει δικαιωματικά στους καταστροφολάγνους.

Έτσι η πιθανότητα να τα τινάξει κάποιος δεν θα είναι από την πείνα (τουλάχιστον όχι όσο κατέχουμε υψηλές θέσεις παχυσαρκίας στην Ευρώπη) αλλά από την κατάθλιψη. Είναι το λιγότερο με τα όσα ακούμε ότι θα πάθουμε ακόμη....

Αμ το άλλο; Παντού στο διαδίκτυο ξεπηδάνε ντοκιμαντέρ, έρευνες και διάφορα ρεπορτάζ που λένε ότι τελικά η Ελλάδα δεν χρωστάει αλλά κάποιοι άλλοι την χρέωσαν. Ότι ο Παπανδρέου τα έκανε όλα για να κερδίσει χρήματα με τα αδέλφια του. Ότι το παγκόσμιο σχέδιο, το οποίο είχε σχεδιαστεί χρόνια πριν μπαίνει σε εφαρμογή και όλα τα σχετικά. Οκ τα δέχομαι όλα. Ας πούμε λοιπόν, ότι όλοι οι παραπάνω έχουν δίκαιο. Και μετά τι; Ποια είναι η λύση; Σε κανένα από αυτά τα ντοκιμαντέρ δεν δίνεται καμία λύση.

Η ιστορία αυτή με το ότι κάποιος (ή οι κάποιοι) που είναι πάντα πιο δυνατοί από εμάς και έχουν καταστρώσει σχέδιο για να μας κάνουν κακό είναι το «χάπι» που επιλέγει κάποιος να πάρει για να αποφύγει την ευθύνη του σε μια κατάσταση. Μου θυμίζει ανθρώπους που έχουν πάρει παραπάνω κιλά και αντί να στρωθούν να τα χάσουν το ρίχνουν στις δικαιολογίες. «Δεν είμαι καλά ψυχολογικά», «Φταίει το άγχος», «Φταίνε τα ωράρια» και φυσικά ποτέ δεν λέει φταίω εγώ που ενώ ξέρω ότι τρώω «σκουπίδια» δεν κάνω τίποτα για να το αλλάξω.

Κάπως έτσι λειτουργεί και το θέμα με το χρέος (ενώ το προσωπικό χρέος), όλοι έπαιρναν δάνεια αβέρτα, χωρίς να πληρούν τα κριτήρια και αν τους ρωτήσεις γιατί το έκαναν θα σου πουν, «Καλά εγώ ζήτησα δάνειο. Εκείνοι που ήξεραν ότι δεν μπορούσα να το ξεπληρώσω γιατί μου έδωσαν;». Η κλασική αποφυγή ευθύνης.

Ό, τι δηλαδή κάνουν τα μικρά παιδιά για να αποφύγουν την τιμωρία.

Δεν βλέπω πουθενά την πρόθεση για αλλαγή. Πουθενά. Το μόνο που ζητούν (αν όχι όλοι, οι περισσότεροι) είναι απλά να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν. Κανείς δεν θέλει να κάνει να χάσει την βόλεψή του. Όλοι εμμέσως είναι της άποψης να γίνουν «δίαιτες εξπρές» για να δουν άμεσα αποτελέσματα και κανείς δεν στρέφεται στον δύσκολο δρόμο που θέλει δουλειά και υπομονή. Αλλά η εποχή των θαυμάτων ανήκει στο παρελθόν και τίποτα δεν αλλάζει από μόνο του.

Είχα διαβάσει κάπου ότι όταν χάνεις κάποιον ή κάτι πρέπει να περάσεις από τα πέντε στάδια του πένθους. Τα στάδια αυτά είναι άρνηση, θυμός, διακανονισμός, κατάθλιψη, αποδοχή. Εμείς σαν χώρα είμαστε ακόμη στο πρώτο στάδιο. Βρισκόμαστε ομαδικά σε άρνηση. Πρέπει να περάσουμε όλα τα στάδια για να γίνει το πρώτο βήμα προς την αλλαγή. Και δυστυχώς, όσο αργούμε να πάρουμε μπρός τόσο πιο πολύ διαιωνίζουμε μια κατάσταση που μόνο άσχημα αποτελέσματα μπορεί να φέρει.

Αν με ρωτούσε κανείς ποια είναι η λύση θα του απαντούσα ότι η μεγάλη αλλαγή θα έρθει αν αλλάξει η νοοτροπία ενός λαού πρώτα και μετά αναγκαστικά θα αλλάξουν και οι πολιτικοί που την κυβερνούν. Ανάποδα δεν πρόκειται πότε να γίνει κάτι... καθώς ο λαός είναι εκείνος που πάει στις κάλπες. Αν σε αυτές τις εκλογές ξαναγίνει ότι και παλιά (πελατειακό σύστημα, διαφθορά, ρουσφέτια κ.λ.π.) τότε ότι γινόταν στο παρελθόν θα γίνει και στο μέλλον.

Για να δούμε οι εκλογές δεν αργούν πολύ.