Εκείνοι που γεύτηκαν την αμαρτία της κατάχρησης εξουσίας δεν μπορούν πλέον να ανακτήσουν ποτέ και με τίποτε την εμπιστοσύνη τους σε ιδανικά, αρετές και αξίες (έστω κι αν υποθέσουμε ότι είχαν στο ξεκίνημα της πολιτικής τους διαδρομής).
Δεν μπορούν να ξαναδοκιμαστούν σε αυτό.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα αυτής της αμαρτίας,
διότι ακόμη και αν κάποιοι λίγοι από αυτούς αναγνωρίσουν το λάθος τους,
προκειμένου να μην εξαφανιστούν ή τιμωρηθούν από τον εξαπατημένο λαό,
δεν θα σηκώσουν ποτέ το βάρος της ευθύνης τους αλλά θα το μοιράζονται μιντιακά και “δημοκρατικά” με τους ψηφοφόρους τους
δηλαδή θα τους το φορτώνουν – “μαζί τα φάγαμε” – και θα μολύνουν όλη την κοινωνία με το αίσθημα συνενοχής.
Εκείνοι δε από αυτούς, που δεν θα έχουν αυτό το θράσος,
απλά δεν θα παραδεχτούν ποτέ την κατάχρηση εξουσίας αλλά θα χτίσουν και θα μοχλεύσουν μηχανισμούς συγκάλυψης,
με τη βοήθεια των συνενόχων τους από την κομματική αυλή και τη συμμέτοχη κρατική ιεραρχία.
Τέλος, εκείνοι που “συλλειτούργησαν” με τους προηγούμενους, χωρίς να κάνουν οι ίδιοι εγκλήματα κατάχρησης, δεν θα μπορούν ποτέ να αποδείξουν την αθωότητά τους και δεν θα μπορούν να ισχυριστούν πως δεν γνώριζαν τα αίσχη των “συλλειτουργών” τους.
Το κόμμα εξουσίας λοιπόν, είναι σήμερα ένας κατεξοχήν μηχανισμός παραγωγής συνενόχων.
Δεν ισοπεδώνει, μέσα από την συνενοχή, μόνον όσους πήραν θέσεις εξουσίας αλλά και όλους τους υπόλοιπους αθώους στρατολόγους του.
Εκείνος που αισθάνεται ότι είναι ή ότι τον μέμφονται οι πολίτες ως συνένοχο είναι δύσκολο να επανακτήσει τη σχέση του με τους ανώτερους σκοπούς του γενικού καλού και του (συνιστάμενου) συλλογικού συμφέροντος που έταξε και που ορκίστηκε ότι ανιδιοτελώς θα υπηρετήσει.
Τι απομένει λοιπόν σε όλους εμάς τα πλήθη των πολιτών, που δεν μετείχαμε της συνενοχής καθ΄ οιονδήποτε τρόπο (ως στρατολόγοι, στελέχη, διαχειριστές, εξουσιαστές) – έστω και αν δώσαμε ψήφο και εμπιστοσύνη;
Απομένει να ξαναδούμε αν τα κόμματα καθαυτά και το πολίτευμα που βασίζεται σε αυτά μπορούν να εναρμονίζονται με τις αλλαγές του αιώνος τούτου.
Εννοώ αν αυτή η μορφή συλλογικής οργάνωσης μπορεί – αν θα έχει την έσω αρετή και βούληση και δύναμη - να ανατρέπει και να οικοδομεί τα του αιώνος τούτου.
Αν θα μπορούν να είναι το πολιτικό υποκείμενο της κοινωνίας ή το αντικείμενο χειραγώγησης υπό των αδιαμφισβήτητα υπαρκτών οικονομικών κέντρων εξουσίας.
Εν ολίγοις, θεωρώ και είμαι πεπεισμένος περί αυτού,
ότι εδώ στον ευλογημένο τόπο μας, με τόσα παθήματα και μαθήματα (ιστορία), με τόσα αξιόλογα μυαλά, με τέτοιο υπόβαθρο πολιτισμού, σκέψης, φρόνησης, με τέτοιο εργατικό λαό – κι ας λένε περί του αντιθέτου, όσα δεν αποδεικνύονται με στοιχεία – μπορούμε και δικαιούμαστε αλλά και είμαστε ιστορικά υποχρεωμένοι να τολμήσουμε να διερευνήσουμε και να δοκιμάσουμε ένα νέο πολίτευμα.
Νέο όμως.
Αλλά αυτό θα γίνει με άφθαρτους, σώφρονες Έλληνες, γυμνασμένους στο νου και στην καρδιά, ακέραιους και αποφασισμένους να γράψουν ιστορία.
Και υπάρχουν αρκετοί, πιο πολλοί από όσους χρειάζονται για να δημιουργηθεί μια κρίσιμη δύναμη δημιουργίας και ανοικοδόμησης.
Όχι με τους “γιους του ψευτο-δημοκράτη” που συνήθως τους διαδέχονται οι τύραννοι (κατά τον Πλάτωνα).
Αυτή τη ιστορική "σειρά διαδοχής" ας την ανατρέψουμε με βούληση και συναπόφαση – τώρα έχουμε τα μέσα να επικοινωνούμε με ταχύτητες on line ακόμη και να συναποφασίζουμε σαν μια νέα μετα-εκκλησία του Δήμου.
Όλα είναι εφικτά – συν λαώ και συν Θεώ.
Νίκος Νημάς - 30/12/2011
Δεν μπορούν να ξαναδοκιμαστούν σε αυτό.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα αυτής της αμαρτίας,διότι ακόμη και αν κάποιοι λίγοι από αυτούς αναγνωρίσουν το λάθος τους,
προκειμένου να μην εξαφανιστούν ή τιμωρηθούν από τον εξαπατημένο λαό,
δεν θα σηκώσουν ποτέ το βάρος της ευθύνης τους αλλά θα το μοιράζονται μιντιακά και “δημοκρατικά” με τους ψηφοφόρους τους
δηλαδή θα τους το φορτώνουν – “μαζί τα φάγαμε” – και θα μολύνουν όλη την κοινωνία με το αίσθημα συνενοχής.
Εκείνοι δε από αυτούς, που δεν θα έχουν αυτό το θράσος,
απλά δεν θα παραδεχτούν ποτέ την κατάχρηση εξουσίας αλλά θα χτίσουν και θα μοχλεύσουν μηχανισμούς συγκάλυψης,
με τη βοήθεια των συνενόχων τους από την κομματική αυλή και τη συμμέτοχη κρατική ιεραρχία.
Τέλος, εκείνοι που “συλλειτούργησαν” με τους προηγούμενους, χωρίς να κάνουν οι ίδιοι εγκλήματα κατάχρησης, δεν θα μπορούν ποτέ να αποδείξουν την αθωότητά τους και δεν θα μπορούν να ισχυριστούν πως δεν γνώριζαν τα αίσχη των “συλλειτουργών” τους.
Το κόμμα εξουσίας λοιπόν, είναι σήμερα ένας κατεξοχήν μηχανισμός παραγωγής συνενόχων.
Δεν ισοπεδώνει, μέσα από την συνενοχή, μόνον όσους πήραν θέσεις εξουσίας αλλά και όλους τους υπόλοιπους αθώους στρατολόγους του.
Εκείνος που αισθάνεται ότι είναι ή ότι τον μέμφονται οι πολίτες ως συνένοχο είναι δύσκολο να επανακτήσει τη σχέση του με τους ανώτερους σκοπούς του γενικού καλού και του (συνιστάμενου) συλλογικού συμφέροντος που έταξε και που ορκίστηκε ότι ανιδιοτελώς θα υπηρετήσει.
Τι απομένει λοιπόν σε όλους εμάς τα πλήθη των πολιτών, που δεν μετείχαμε της συνενοχής καθ΄ οιονδήποτε τρόπο (ως στρατολόγοι, στελέχη, διαχειριστές, εξουσιαστές) – έστω και αν δώσαμε ψήφο και εμπιστοσύνη;
Απομένει να ξαναδούμε αν τα κόμματα καθαυτά και το πολίτευμα που βασίζεται σε αυτά μπορούν να εναρμονίζονται με τις αλλαγές του αιώνος τούτου.
Εννοώ αν αυτή η μορφή συλλογικής οργάνωσης μπορεί – αν θα έχει την έσω αρετή και βούληση και δύναμη - να ανατρέπει και να οικοδομεί τα του αιώνος τούτου.
Αν θα μπορούν να είναι το πολιτικό υποκείμενο της κοινωνίας ή το αντικείμενο χειραγώγησης υπό των αδιαμφισβήτητα υπαρκτών οικονομικών κέντρων εξουσίας.
Εν ολίγοις, θεωρώ και είμαι πεπεισμένος περί αυτού,
ότι εδώ στον ευλογημένο τόπο μας, με τόσα παθήματα και μαθήματα (ιστορία), με τόσα αξιόλογα μυαλά, με τέτοιο υπόβαθρο πολιτισμού, σκέψης, φρόνησης, με τέτοιο εργατικό λαό – κι ας λένε περί του αντιθέτου, όσα δεν αποδεικνύονται με στοιχεία – μπορούμε και δικαιούμαστε αλλά και είμαστε ιστορικά υποχρεωμένοι να τολμήσουμε να διερευνήσουμε και να δοκιμάσουμε ένα νέο πολίτευμα.
Νέο όμως.
Αλλά αυτό θα γίνει με άφθαρτους, σώφρονες Έλληνες, γυμνασμένους στο νου και στην καρδιά, ακέραιους και αποφασισμένους να γράψουν ιστορία.
Και υπάρχουν αρκετοί, πιο πολλοί από όσους χρειάζονται για να δημιουργηθεί μια κρίσιμη δύναμη δημιουργίας και ανοικοδόμησης.
Όχι με τους “γιους του ψευτο-δημοκράτη” που συνήθως τους διαδέχονται οι τύραννοι (κατά τον Πλάτωνα).
Αυτή τη ιστορική "σειρά διαδοχής" ας την ανατρέψουμε με βούληση και συναπόφαση – τώρα έχουμε τα μέσα να επικοινωνούμε με ταχύτητες on line ακόμη και να συναποφασίζουμε σαν μια νέα μετα-εκκλησία του Δήμου.
Όλα είναι εφικτά – συν λαώ και συν Θεώ.
Νίκος Νημάς - 30/12/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου